Ίμερος και κλινοπάλη

«Όταν εντέλλει δύο άνθρωποι πέφτουν γυμνοί στο κρεββατι, το κύριο στοιχείο της συναντησής τους είναι η αποφυγή των άλλων. Μπορεί να συντρώγουν μαζί με άλλους, να συνομιλούν ή να θεατρίζονται, αλλά στο ζήτημα της οχείας επιβάλλεται η απομόνωση. Βρίσκουν μια στέγη, αμπαρώνονται , χαμηλώνουν τα φώτα και τηλέφωνα. Λες και βγαίνουν απο τον κόσμο και τον χρόνο των άλλων. Η γύμνια έχει κάτι το ανιστορικό.

Έξω απο τα ρούχα τους οι άνθρωποι της Ομηρικής εποχής όσο και του μεσαίωνα, οι άνθρωποι της παλινόρθωσης όσο και οι κάτοικοι ενός ουρανοξύστη έχουν την κοινότητα της γύμνιας τους.

Αυτό δεν σημαίνει οτι η γύμνια της κλινοπάλης σε φέρνει κοντά στους άλλους, αλλά οτι, έξω απο το τυπικό στίγμα μια εποχής, την ενδυμασία, οι ερωτευμένοι επιστρέφουν σε κάτι αρχέγονο. Η κλινοπάλη προσλαμβάνει γοργά ένα χαρακτήρα μυητικής τελετουργίας που δεν επιτρέπει στον εαυτό της να εκτίθεται. Υπάρχει ένα στοιχείο ακατανόητου μυστηρίου στη σωματική επαφή (μάτια με μάτια, σάρκα με σάρκα) που, στο μέτρο που είμαστε ικανοί να το καταλάβουμε, το περιβάλλουμε με σεβασμό και σιωπηλή υπακοή.

Η όραση, που για τις πληγές της ψυχής κράτησε πρωταγωνιστικό ρόλο, τώρα στη σφαίρα της κλινοπάλης, υποχωρεί σημαντικά. Τη θέση της υποβλέπει η αφή. Δηλαδή η αίσθηση με τη μεγαλύτερη εσωτερικότητα. Μόνο το άπτεσθαι πείθει σωματικά. Γιατί η όραση είναι αισθητή επηρμένη, πολυπράγμων. Εύκολα ξεμυαλίζεται. Ρέπει σφοδρά προς κάθε μορφή υπερβολής και επιπολαιότητας.

Ενώ η αφή είναι πιστός σύμβουλος. Ό,τι λέει το λέει χαμηλόγωνα και εμπιστευτικά. Γι’αυτό άλλωστε της πάει το ημίφως. Ένα κλίμα άφωνης ντροπής. Ως θωπεία, η αφή μιλάει. Και το έργο που αυτή η ομιλία πρέπει να φέρει εις πέρας είναι μεγάλο.»

Κωστής Παπαγιώργης

«Ίμερος και κλινοπάλη»