Ο Έτσι και η Μαρία (συνέχεια 15)

Όλα αλλάζουν σε μια στιγμή

Ο καιρός πέρασε γρήγορα. Σχεδόν ανεπαίσθητα....
Ξυπνούσε πολύ πρωί για τη δουλειά και γυρνούσε σπίτι αργά το βράδυ. Γυμναστήριο, κανένα σινεμά και ύπνο πριν τις 12. Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα μπορεί να σε καταπιεί η ρουτίνα. Χάνεις τις ώρες, τις μέρες, τα συναισθήματα... Και ο καιρός περνάει...
Θα ήταν δεν θα ήταν ακόμα 6 το πρωί όταν χτύπησε το κινητό της και την ξύπνησε. Ο Έτσι...
- Τι κάνεις Έτσι; Έγινε τίποτα; Ρώτησε ανήσυχη.
- Ερχομαι. Της είπε κοφτά.
- Πού;
- Αθήνα.
- Τι να κάνεις;
- Να μείνω.
- Τι εννοείς; Είχε μπερδευτεί τελείως. Μέσα στο κεφάλι της άρχισαν να χοροπηδάνε εικόνες... Θα τον ξαναέβλεπε... Έρχεται...
- Μετακομίζουμε με την Κατερίνα στην Αθήνα.
- Μετακομίζετε;!!;
- Ναι.... Θα είμαστε εκεί το άλλο Σάββατο. Νοικιάσαμε ένα σπίτι στο Μαρούσι.
Κατακλυσμός μέσα στο κεφάλι της. Θα έρθει. Θα μένει δίπλα της... Αλλά θα είναι με την Κατερίνα... Και... Είναι και ο Δημήτρης στη Μέση. Τί θα γίνει; Πώς θα γίνει;
Τα επόμενα βράδια δεν κατάφερε να κλείσει μάτι. Βασανιζόταν ανάμεσα σε εικόνες ερωτικής συνεύρεσης και εκωφαντικής μοναξιάς. Ξάπλωνε στο κρεββάτι με την μορφή του στα μάτια της και ονειρευόταν τη στιγμή που θα τον ξαναέβλεπε. Όταν θα κοιτάζονταν για πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό, όταν θα τον ξανάγγιζε...
Δεν άργησε να έρθει η μέρα εκείνη...
Ένα απόγευμα γυρίζοντας απο τη δουλειά τον είδε να ανηφορίζει την Κηφισίας. Δεν μίλησε... Μόνο τον κοίταζε. Τον κοίταζε να περπατάει, να κοιτάει τις βιτρίνες, να σκέφτεται... Τόσο όμορφος! Τόσο οικείος... Μέσα στην έρημο της Αθήνας, μια όαση. Μέσα στην ερημιά των αγνώστων γύρω της μια παρηγοριά. Ήταν εκεί... Στην ίδια πόλη. Περπατάνε τους ίδιους δρόμους και χαζεύουν τις ίδιες βιτρίνες. Τόσο όμορφος...
Έστριψε σε ένα στενό και εξαφανίστηκε να μην τη δει. Δεν ήταν ακόμα έτοιμη να τον αντιμετπίσει. Μακάρι να μπορούσε μόνο να τον κοιτάζει έτσι στα κλεφτά, να παρακολουθεί τη ζωή του, να τον φροντίζει απο μακριά χωρίς να εμπλέκεται σε τίποτα. Χωρίς να χρειάζεται να μπέι σε αυτό το παράλογο κουαρτέτο.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε πολύ νωρίς. Πριν γυρίσει σπίτι ο Δημήτρης, Δεν μπορούσε να τον αντικρύσει... Ένοιωθε ένοχη. Είχε παντού πάνω της γραμμένο το όνομα του Έτσι... Παντού μέσα της... Παντού...

(συνεχίζεται...)