νυχτοπαίδι μου

Πέφτει το σκληρό το βράδυ, κατεβαίνει το σκοτάδι
και μου κόβονται τα πόδια κι η αναπνοή
Σβήνω του σπιτιού τα φώτα, διπλομάνταλο στην πόρτα
και στα γόνατά μου πέφτω, για την προσευχή

Σ’ όποια γη σε πιάσει η νύχτα, νυχτοπαίδι μου
να ‘χεις την πνοή μου ασπίδα και μαχαίρι μου
να μετρούν τα βήματά σου αγγέλων φτερά
και τα μαύρα κρίματά σου να πετάξουν σαν πουλιά
γρήγορα μακριά...

Πέφτει το σκληρό το βράδυ, κατεβαίνει το σκοτάδι
κι έχω το παλιό σου γράμμα, μαξιλάρι μου...
Τίποτ’ άλλο πια δεν έχω, να ξυπνώ μονάχα αντέχω
με τη ζωντανή σου εικόνα, για φεγγάρι μου


Σ’ όποια γη σε πιάσει η νύχτα, νυχτοπαίδι μου
να ‘χεις την πνοή μου ασπίδα και μαχαίρι μου

να μετρούν τα βήματά σου αγγέλων φτερά
και τα μαύρα κρίματά σου να πετάξουν σαν πουλιά
γρήγορα μακριά....