Saturday 30 August 2008

Ο Έτσι και η Μαρία (συνέχεια 5)

Η Πάτρα
Κάποτε θα είμαστε σαν δύο τραίνα σε μια διασταύρωση
Που μόλις προλαβαίνεις να φωνάξεις «καληνύχτα»
Να δείς το πρόσωπο του άλλου
Πίσω απο το αχνισμένο τζάμι.
Καμιά χειραψία.
...
- Μαρία Αγαθοπούλου


Ο Έτσι και η Κατερίνα εγκατασταθήκανε σιγά σιγά στην Πάτρα. Η μετακόμιση και η διακόσμιση του καινούριου σπιτιού δεν πήραν πολύ καιρό, μιας και η Κατερίνα τα είχε κανονίσει όλα μήνες πριν. Είχε αποφασίσει για τα έπιπλα, τα χαλιά, τις κουρτίνες, τα πάντα. Ο Έτσι δεν είχε κανένα ιδιαίτερο λόγο να ασχολείται με όλα αυτά. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να φτιάξει το δωματιάκι που θα έκανε γραφείο και να βάλει εκεί το φορητό του υπολογιστή και όλα του τα πράγματα.
Δέν είχε πολλούς φίλους και γνωστούς στην Πάτρα, αλλά η Κατερίνα φρόντισε να τον γνωρίσει πολύ γρήγορα στους δικούς φίλους της και να γίνει επίσημα μέλος της παρέας τους. Ήταν όλοι ζευγάρια στην ηλικία τους με οικογενειακές επιχειρήσεις και οι δυό τους ταιριάξανε απόλυτα στο κλίμα.
Η οικογενειακή επιχείρηση με τα Περσικά χαλιά ήταν σχετικά εύκολη και δεν χρειαζόταν ειδικές γνώσεις. Δουλεύανε μαζί στο μαγαζί – ο Έτσι, η Κατερίνα και ο Πατέρας της- χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Η Κατερίνα και ο Έτσι πηγαίνανε συνήθως τα πρωινά για να έχουν χρόνο το απόγευμα να κάνουν άλλα πράγματα και ο πατέρας της πήγαινε το απόγευμα για μερικές ώρες μόνο. Απο καιρό έπρεπε να έχει βγει στη σύνταξη, αλλά «όταν έχεις δικιά σου δουλειά δεν μπορείς να εμπιστευτείς εύκολα άλλους να διαχειρίζονται την περιουσία σου», έλεγε.
Η ζωή τους «έστρωσε» πολύ γρήγορα. Όλα πήγαιναν βάση σχεδίου. Είχαν το σπίτι τους, τη δουλειά τους, τον κοινωνικό τους κύκλο... Σε λίγο καιρό, αν τα οικονομικά τους πήγαιναν καλά μπορούσαν να παντρευτούν και να ξεκινήσουν τη δική τους οικογένεια πια. Ήταν μια απο εκείνες τις περιόδους της ζωής του που τίποτα συγκλονιστικό δεν συμβαίνει. Ούτε καλό, ούτε κακό. Η ζωή απλά προχωράει μπροστά κι εκείνος ακολουθεί την πορεία που χαράζεται μπροστά του. Ακολουθεί...
Μια μέρα, εκεί που πίνανε καφέ στην πλατεία ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, ο Έτσι νοστάλγησε την Αθήνα. Είχε και μια έκθεση τον άλλο μήνα με σκάφη και είδη καταδύσεων και πρότεινε στην Κατερίνα να πάνε μια βόλτα για το Σαββατοκύριακο. Σκεφτόντουσαν εδώ και πολύ καιρό να πάρουν ένα μικρό σκάφος και να πηγαίνουν σε νησάκια το καλοκαίρι. Μπορούσανε να μείνουν στην Μαρία το Σαββατοκύριακο αυτό και έτσι δεν θα ξόδευαν λεφτά για ξενοδοχείο. Το δωμάτιό του Έτσι ήταν ακόμα άδειο και το σπίτι ήταν 2 στάσεις με το μετρό απο την έκθεση.
Πήγανε με το ΚΤΕΛ και φτάσανε στην Αθήνα μεσημεράκι. Λίγο αργότερα βρίσκονταν έξω απο το σπίτι της Μαρίας. Αχ, πόσο του είχαν λείψει όλα... Το παλιό αρχοντικό ήταν ντυμένο τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Παντού στους τοίχους λουλούδια ανήγγειλαν την άνοιξη.
Η πόρτα άνοιξε και την αντίκρυσε μπροστά του μετά απο τόσο καιρό. Δεν είχε αλλάξει καθόλου... Ίσως να ήταν λίγο πιο όμορφη απο οτι τη θυμάται. Το πρόσωπό της έλαμπε και το φώς του ήλιου που έμπαινε απο το σαλόνι, την έκανε να φαίνεται ακόμα πιο λαμπερή. Πόσο του είχε λείψει... Να βλέπει το προσωπό της...
Καθίσανε στο σαλόνι και η Μαρία πήγε να φέρει τα ποτά. Πήγε πίσω της κι εκείνος... Μόλις τον είδε τον αγκάλιασε. Της έλειψε... Την έσφιξε στα χέρια του, έκλεισε τα μάτια του και δεν χρειάστηκε πάνω απο μερικά δευτερόλεπτα για να ξανανοιώσει όλα εκείνα τα ανθισμένα συναισθήματα που είχε καταχωνιάσει μέσα του τόσο καιρό. Την έσφιξε ακόμα πιο πολύ χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη. Την ονειροπόληση του χάλασε η Κατερίνα που βίαια τον διέκοψε και τον έκανε να αφήσει την Μαρία απο τα χέρια του απότομα, σα να έκανε κάτι κακό που την κρατούσε.
Τι περίεργα που είναι τα συναισθήματα. Ένα λεπτό αρκεί για να έρθουν όλα και να σταθούν μπροστά σου ζητώντας ικανοποίηση. Ένοιωσε ένοχος. Χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Η σκέψη του τι θα μπορούσε να κάνει, η σκέψη οτι είναι ακόμα ερωτευμένος με την Μαρία μετά απο τόσο καιρό, τον έκανε να νοιώθει ένοχος και να θέλει να κρυφτεί. Να μην την βλέπει, να μην αντικρύζει όσα νοιώθει, να μην είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει όσα αισθάνεται.
Να κρυφτεί... Να φύγει θέλει.
Ένα αίσθημα ενοχής και τύψεων τον έκανε να νοιώθει απίστευτα άβολα. Αυτό το κοίταγμα το ερωτικό, αυτή η αγκαλιά η παρατεταμένη και εξομολογητική ήταν η προδοσία του προς την Κατερίνα. Η πιο μεγάλη. Μπορεί και η μόνη μέχρι τότε.
Ευτυχώς η Μαρία αυτό το Σαββατοκύριακο είχε να κάνει πολλά και δεν ήταν μαζί τους σχεδόν καθόλου. Το απόγευμα φύγανε πάλι για Πάτρα....
Συνεχίζεται.....

No comments: