Friday 26 September 2008

Έκλεισα το φως και ξάπλωσα στο κρεββάτι.
Ησυχία...
Σκέφτομαι πόσα έγιναν, πόσα έφυγαν, πόσα ήρθαν...
Πόσα ζήτησα, πόσα πήρα και πόσα έχασα ή δεν απέκτησα ποτέ...
Σκέφτομαι εσένα που νοιώθω να απομακρύνεσαι μέρα με τη μέρα, και θέλω να φωνάξω «βοήθεια».
Ξέρεις ποια είναι η ειρωνία; Αν δεν σε είχα ποτέ δικό μου, δεν θα σε έχανα ποτέ!
Ενώ τώρα που σε απέκτησα, κάποια στιγμή θα σε χάσω...

1 comment:

Because of you... said...

Διαβασα προχτες σ'ενα αρθρο το εξης : "Σ'ευχαριστω που εφυγες, γιατι ετσι πηρες μαζι και τον φοβο μου μη σε χασω..."

Δεν ξερω αν βοηθαει, αλλα πολλες φορες, οταν το μονο που μας προσφερουν ειναι αβεβαιοτητα και αμφιβολια, καλυτερα να φευγουνε....