“Πόσες σκέψεις μπορούν άραγε να στοιβάζονται στο κενό ανάμεσα σε δυο ανθρώπους; Λες να μπορούν να κλείσουν κάποια στιγμή τον κύκλο; Να τον κάνουν σημείο, που ίσως σημείο συνάντησης γι’ αυτούς να γίνει; Ή απλά θα μεγαλώνουν την απόσταση μεταξύ τους;”

Μερικοί λενε για τις σιωπές πως είναι σημάδι οικιότητας μεταξύ δύο ανθρώπων.
Είναι άραγε έτσι;
Πόσα μπορεί να κρύβονται μέσα στις σιωπές;
Πόσα λόγια που φοβούνται να ειπωθουν φωλιάζουν εκεί;
Πόσα συναισθήματα που ντρέπονται να φανερωθούν;

«Φοβάμαι να σου πώ να χωρίσουμε. Πώς να αντέξω τον πόνο που θα προκαλέσουν τα λόγια μου; Προτιμώ να σωπαίνω...»
«Φοβάμαι να της πώ πόσο την αγαπάω!! Κι αν δεν είναι αμοιβάιο; Κι αν με απορρίψει; Καλύτερα ας σωπάσω...»
«Μου είπε οτι μ’αγαπάει... Μα εγώ δεν νοιώθω το ίδιο... Να της το πώ; Κι αν την πληγώσω; Κι αν μ’αφήσει; Ας σωπάσω...»
«Θέλω να της το πώ... Πρέπει να ξέρει... Μα ... Σίγουρα θα με αφήσει αν μάθει πως πήγα με άλλη. Ας μην πώ τίποτα καλύτερα...»
«Εμένα η σχέση μας μαρέσει έτσι όπως είναι. Χαλαρά. Δεν θέλω περισσότερα. Τι να της πώ που όλο μου ζητάει; Καλύτερα να μην πώ τίποτα...»

Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν βάζαμε λόγια στις σιωπές μας, αν δεν φοβόμασταν να πούμε δυνατά τις σκέψεις μας... Πόσα πράγματα θα ήταν αλλιώς... Αν απλά γεφυρώναμε αυτό το κενό...