Tuesday 18 November 2008

Όλα μπρερδεύονται γλυκά...

Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει, τα φώτα ανάψανε δειλά...
Δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει κι όλα μπερδεύονται γλυκά...
Κι εγώ μες τα δικά σου μάτια, πως βρήκα πάλι τη ρωγμή και πέφτω με την ίδια ζάλη, την ίδια τρέλα και ορμή...

Δεν είναι πως σε περιμένω και βρίσκω τρόπο για να ζω, μα κάπου εδώ είναι αφημένο ό,τι απόμεινε μισό...

Με φτάνουν τα μικρά σου νέα, με πολιορκούν απο παντού.
Μοιάζει η ζωή σου να είναι ωράια και η καρδιά σου να είναι αλλού...
Κι εγώ με αυτή την απορία που μήνες τώρα κουβαλώ...
«Για ποιά κρυμμένη αρμονία εσύ είσαι εκεί κι εγώ εδώ;»...

Δεν είναι πως σε περιμένω και βρίσκω τρόπο για να ζω...
Μα κάπου εδώ είναι αφημένο ό,τι απόμεινε μισό..
Ο δρόμος φαίνεται μπροστά μου να ξετυλίγεται ανοιχτός.
Εγώ ανοίγω τα φτερά μου, μα είναι ο ορίζοντας θολός.

Όσο κι αν μου λεγες: «μωρό μου εσύ είσαι πλάσμα φωτεινό!»
Εγώ είμαι εδώ χωρίς το φώς μου και φώς μου, εσύ δεν είσαι εδώ...
Δεν ξέρω πια να περιμένω, κι ας βρίσκω τρόπο για να ζώ...
Μα κάπου εδώ είναι αφημένο, εκείνο το άλλο σου μισό...

Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει, τα φώτα ανάψανε δειλά.
Δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει κι όλα μπερδεύονται γλυκά...

No comments: