Monday 8 December 2008

Ο Έτσι και η Μαρία (συνέχεια 14)


Όλα τα σώματα που άγγιξα,
που είδα, που πήρα, που ονειρεύτηκα
όλαπυκνωμένα στο σώμα σου.
Γιάννης Ρίτσος


Το αγκάλιασμα αυτό ξύπνησε ανεμοστρόβιλους στο κορμί της. Μικρές φωτιές ανάψανε παντού μέσα της και την πλημμύρισαν ζεστασιά. Ένοιωθε το αίμα της να κυλά γρηγορότερα στις φλέβες της και να καίει. Σε κάθε του άγγιγμα χιλιάδες ηλιαχτίδες έπεφταν στο δέρμα της και σε κάθε του φιλί, μια θάλασσα αγάπης την έπνιγε τρυφερά. Εκείνος την έσφιγγε στα χέρια του όλο και πιο δυνατά κι εκείνη είχε παραδωθεί απόλυτα στην γλυκειά κυριαρχία του. Απολάμβανε κάθε στιγμή και ρουφούσε λαίμαργα τα φιλιά και τα χάδια του. Σαν να ήταν η τελευταία φορά. Η τελευταία φορά που τον άγγιζε, που τον έβλεπε, η τελευταία φορά...
Του παραδώθηκε σε μια απόλυτη ένωση του σώματος και της ψυχής. Μέσα σε αυτό το μαγικό σύννεφο συναισθημάτων κατάφερε να περάσει απο το κορμί της στο δικό του όλη της την αγάπη και τον πόθο. Πόσο ήθελε να αδειάσει απο αυτά τα συναισθήματα... Να του τα δώσει πίσω και να αδειάσει. Στο κάτω κάτω του ανήκαν.
Το μόνο που κατάφερε ήταν να τον αγαπήσει ακόμα περισσότερο. Βγαίνοντας απο το κορμί του το μόνο που είχε καταφέρει ήταν εκείνη να πάρει τα δικά του συναισθήματα αντί να του δώσει τα δικά της. Και αυτή ηταν η τελευταία φορά...

Όλα έγιναν με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. Την πήρε απο το σταθμό και πήγανε κάπου να μιλήσουνε. Σπίτι του δεν γινόταν, οπότε αποφασίσανε να πάνε σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά. Μόλις μπήκαν στον φτηνό δωμάτιο με τις σκούρες κουρτίνες, κάτι ξύπνησε μέσα τους. Κοιτάχτηκαν με μάτια αλλιώτικα... με βλέμματα αλλιώτικα. Άγγιξε με τα χέρια του τα μαγουλά της και την κοίταξε βαθιά στα μάτια... Τόσο βαθιά που σα να τον ένοιωσε να αγγίζει και την καρδιά της.
«Σ’αγαπάω» της είπε ψιθυριστά και ένα κύμα ζέστης ξεκίνησε απο τα δάχτυλα των ποδιών της και την πλημμύρισε σε δευτερόλεπτα. Ήταν όλα προδιαγεγραμμένα. Εκείνη τη στιγμή προδιαγράφηκαν όλα. Και εκείνοι απλά ακολούθησαν το πεπρωμένο.
Λίγες ώρες μετά ήταν πίσω στο σταθμό για να γυρίσει στην Αθήνα.
- Θα σε ξαναδώ; Τη ρώτησε με αγωνία...
- Δέν πρέπει... του απάντησε.
Τύλιξε τα χέρια της γύρω απο το λαιμό του, και του ψιθύρισε: «Σ’αγαπώ... Να προσέχεις...»

Δεν ήθελε ποτέ να τον πληγώσει. Δεν ήθελε ποτέ να τον βάλει να διαλέξει. Το μόνο που ήθελε απο την αρχή ήταν να τον βλέπει ευτυχισμένο. Ευτυχισμένο...
Ακόμα κι αν εκείνη δεν ήταν στη ζωή του,ακόμα κι αν κάποιες φορές την πλήγωνε να είναι μακριά του, αυτό που ήθελε πάνω απο όλα ήταν η δική του ευτυχία.
Το τίμημα θα το πλήρωνε ευχαρίστως...
Ότι έγινε ήταν ένα λάθος. Εκείνος έχει διαλέξει τη ζωή του. Δεν μπορεί να μπεί εκείνη στη μέση και να αρχίσει να διαλύει όσα άλλοι με κόπο χτίζανε. Επιλογές... Αυτό είναι η ζωή μας. Επιλογές... Κι εκείνος τη δική του επιλογή την έκανε. Είναι με την Κατερίνα. Οι πράξεις μιλάνε πιο δυνατά απο τις λέξεις. Όχι δεν θα χαλάσει τη ζωή κανενός. Ούτε του Έτσι, ούτε της Κατερίνας.
Το τίμημα θα το πληρώσει...
Κάτι τέτοιες στιγμές που ο πόνος πλημμύριζε τα πάντα και ένοιωθε ανήμπορη και απίστευτα μόνη, σκεφτόταν μόνο ένα πράγμα... Κανείς δεν πέθανε απο τον πόνο του έρωτα... Και παρόλο που δεν ήταν και πάρα πολύ σίγουρη για αυτό, ήταν κάτι που την παρηγορούσε. Θα πονέσει... Θα κλάψει... Θα το αφήσει πίσω της κι αυτό... Όπως άφησε άλλους έρωτες... Θα επιβιώσει... Θα επιβιώσει! Δεν έχει άλλη επιλογή.

No comments: