Τί θυμάσαι; - τη ρώτησε...
Ποιό είναι το πιο όμορφο πράγμα που θυμάσαι;

Τα μάτια σου. – του απάντησε εκείνη...
Δεν είχε δει ποτέ πιο όμορφα μάτια... Πιο καθαρά μάτια...
Με τα λόγια σου μπορούσες να πείς ψέμματα, του λέει, μα με τα μάτια σου ποτέ.

Εσύ τί θυμάσαι; - τον ρώτησε εκείνη...
Ποιό είναι το ομορφότερο πράγμα που θυμάσαι;

Η αγάπη μου για σένα. –της απάντησε.
Δεν έχω αγαπήσει ποτέ κανένα με μια τόσο ανιδιοτελή και καθαρή αγάπη. Ποτέ δεν αγάπησα τόσο πολύ και για τόσο πολύ.

Και τότε γιατί έφυγες; - τον ρώτησε ξανά εκείνη...
Γιατί σ’αγάπησα πιο πολύ απο τον ίδιο μου τον εαυτό! – της λέει λυπημένος.
Γιατί έχασα τον εαυτό μου μέσα σου... γιατί η αγάπη αυτή με ρούφηξε και με κατασπάραξε... Γιατί ζούσα μόνο για σένα πια... Γιατί... Δεν υπάρχω κοντά σου.
Οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι να αγαπάνε τόσο πολύ. Δεν αντέχεται τόση αγάπη...

Να είσαι πάντα καλά. Το εννοώ!
Καληνύχτα...