Sunday 10 May 2009

Ο Έτσι και η Μαρία (συνέχεια 24)






Αγαπημένε μου Έτσι,

Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα θα έχω φύγει πολύ μακριά. Μην ψάξεις να με βρείς. Έχω ανάγκη να φύγω μακριά σου. Να μείνω μόνη. Εντελώς μόνη...
Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα πρέπει να ταξιδέψω για να ξεφύγω απο σένα... Δεν ξέρω πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να πάψω να είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Δεν ξέρω καν αν είναι δυνατό να πάψω κάποτε να είμαι ερωτευμένη μαζί σου.
Το μόνο που ξέρω είναι οτι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν αντέχω να σε μοιράζομαι. Δεν αντέχω να θυσιάζω άλλους ανθρώπους στο βωμό της υποτιθέμενης δικιάς μου ευτυχίας. Δεν αντέχω άλλο να ξεπουλάω συναισθήματα στο όνομα του έρωτα.
Θέλω να ξέρεις οτι σ’αγαπάω. Πιο πολύ απο οτιδήποτε. Πιο πολύ κι απο τον ίδιο μου τον εαυτό. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι ευτυχισμένος, αγάπη μου.
Κάποτε πίστευα πως η ευτυχία σου κοιμάται στα χέρια μου. Κάποτε πίστευα πως έχω τη δύναμη να σε κάνω χαρούμενο. Τώρα ξέρω. Ξέρω πως δεν είναι έτσι. Τα χέρια μου είναι αδειανά. Τα κοιτάω, τα ξανακοιτάω και δεν μπορώ να καταλάβω τί με ώθησε να πιστεύω πως αυτά τα δύο μικρά και άβουλα χεράκια μπορούν να κάνουν θαύματα. Τίποτα δεν κρατάω στα χέρια μου. Ούτε εσένα, ούτε την ευτυχία σου και σίγουρα ουτε τη δυστυχία σου.
Σε βλέπω τα βράδια που έρχεσαι κρυφά να με βρείς. Είσαι σκυθρωπός και προβληματισμένος. Όλο και λιγότερο χαμογελάς. Δεν θές να μιλάμε... Δεν έχουμε πια τι να πούμε. Κάποτε κάναμε όνειρα παρέα. Τώρα μοιραζόμαστε σιωπές. Βαριές σιωπές και θλιμμένα πρόσωπα. Σιωπές και αμηχανία.
Είσαι δίπλα μου και σε νοιώθω να απομακρύνεσαι. Κοιτάς το ρολόι σου, κοιτάς το κινητό σου... Μόνο εμένα δεν κοιτάς.
Πληγώνομαι και σε πληγώνω...
Σε κοιτάω στα μάτια και θέλω να σου πώ τόσα πολλά.! Θέλω να σου ζητήσω να την αφήσεις και να είσαι μαζί μου. Να μήν υπάρχει πια η Κατερίνα αναμεσά μας. Μα πως να σου ζητήσω κάτι τέτοιο; Πώς μπορώ να διατάξω βασανισμό και σφαγή ενός αθώου; Πώς να ζήσω πατώντας στην δυστυχία ενός ανθρώπου ανυποψίαστου για το τί συμβαίνει πίσω απο την πλάτη του;
Κι αν αρνηθείς; Κι αν δειλιάσεις; Πως μετά θα μπορέσω να ανοίξω την καρδιά μου μπροστά στην ψυχρή σου απόρριψη; Πώς συνεχίζουμε απο κεί μετά;
Σωπάινω...
Δεν μπορείς πια να τις διαβάσεις τις σιωπές μου... ή δεν θες... Απομακρυνόμαστε...
Στην αρχή η καρδιά μου έτρεμε στο άγγιγμά σου, τώρα τρέμει την ώρα που θα φύγεις... Κάποτε τα λόγια σου ήταν γεμάτα αγάπη, τώρα είναι γεμάτα αντίο... Τότε ένοιωθα πως μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο, τώρα νοιώθω αδύναμη... Μικρή...
Ίσως αν φύγω εγώ απο τη μέση, καταφέρεις να γίνεις επιτέλους ευτυχισμένος.

Να είσαι καλά μάτια μου,
Μαρία



(Συνεχίζεται...)

6 comments:

Μαρια Νικολαου said...

Αν υποθεσω οτι το γραμμα το εγραψε ο "έτσι" στη Μαρία παλι μου κολλαει εντελως...
Οπως και να χει...
ουφ....τι με πας πισω ρε γαμωτο...

Τι πισω δηλαδη, τοσο λιγο πισω που αν γυριζω αγγιζω ακομη


Καλημερα και καλη βδομαδα

ΑΧΤΙΔΑ said...

Αχ! γλυκιά μου , δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό που γράφεις η ένα κείμενο ποιητική αδεία μα ένοιωσα τη καρδιά μου να γίνεται κομμάτια μαζί με τη δική σου, θα ήθελα να πάρω στην αγκαλιά μου αυτή που γράφει αυτό το γράμμα και να την παρηγορήσω , να την σμβουλέψω, να της σταθώ σαν να ήταν το δικό μου παιδί. Αν είναι αυτό που φαντάζομαι..χαμένη μάχη χρυσό μου , δεν στύνεται σπίτι σε κατεστραμένα θεμέλια όσο καλούς μάστορες κιαν έχεις..Θα είμαι κοντά σου και θα παρακολουθώ κι εσύ να ξέρεις οτι είμαι ΕΔΩ,κοντάσ ου στο μέιλ μου ,ότι κιαν θες να πεις...να θυμάσαο οτι ξέρω να ακούω και να μη κρίνω γιατί η ζωή είναι ένας κύκλος και ότι κάνουμε σ' αυτόν επιστρέφει σε μας.

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Ο πόνος για τον πόνο που φέρνει μια επιλογή.... λειτουργεί καλά σαν δικαιολογία, μα αναιρείτε εύκολα από μια προτροπή. Υπάρχουν εντός μας μηχανισμοί πρωτογενείς, που μας βοηθούν να ισορροπήσουμε όταν είμαστε αναγκασμένοι να σταθούμε σ΄ένα σχοινί, ή, όπως συνήθως συμβαίνει στον έρωτα που μοιράζεται, σε μια λεπίδα δίκοπη.
Από τη μια μια ο φόβος, της πίεσης, που μπορεί να διώξει αντί να κρατήσει, κι από την άλλη, η ώθηση στην επιλογή μέσω μιας "απαλής", από "αγάπη μόνο" αποχώρηση.... απαλής, γιατί σκοπός δεν είναι αυτή καθαυτή η αποχώρηση, όσο η ξεκαθάρηση των πραμάτων... Μια αντιστροφή της ερμηνείας, μένω και φεύγω... Σα να λες, "μπορώ ακόμα κι αυτό, δες, νιώσε, τόσο σ΄αγαπώ, που για να είσαι καλά μπορώ να με καταδικάσω να ζω χωρίς εσένα"... Μα το αληθινό νόημα είναι, "μπορώ για σένα τα πάντα... εσύ τι;"
Καμιά φορά, ο σκοπός δεν είναι ορατός ξεκάθαρα ούτε από αυτόν που τον επιδιώκει... συχνά, τα λόγια, γεννάνε δέσμευση, για να πείσουν για την αλήθεια τους... Κι όταν ο σκοπός δεν επιτυγχάνεται, οδηγούν σε δυστηχία.
"Χιλιόμετρα... χρόνια... δεν αντέχω... απομακρύνεσαι... δε διαβάζεις τις σιωπές... - πληγώνομαι και σε πληγώνω... ίσως αν φύγω από τη μέση, καταφέρεις να γίνεις επιτέλους ευτυχισμένος."

"Τίποτα δεν κρατάω στα χέρια μου. Ούτε εσένα, ούτε την ευτυχία σου και σίγουρα ουτε τη δυστυχία σου"...

Πολύ όμορφο, και πολύ αληθινό γράμμα.....

Καλή εβδομάδα!

Mafalda said...

@Maria
Se auto to "paramuthi" h pleura tou Etsi den einai polu fwteinh. Ma tha prospathisw na to allaksw auto Maraki mou...
Kathe boitheia dekth :)


@Axtida
Ola ta paramuthia ksekinoun apo mia alitheia...
S'euxaristw polu gia th sumparastash kai th boitheia. :))

@Nikolaos
S'euxaristw Nikola mou, h analush sou htan eksairetikh. Exeis xarisma me tis lekseis... Panta uperoxos :)

antonis.k said...

Πέρασα να πω μια καλησπέρα.

Mafalda said...

Kalws irthes Antonh :)