Η χιονάτη χωρίς τους 7 νανους

Τρομαγμένη έτρεχε μέσα στο σκοτεινό δάσος . Δέν είχε που να πάει... το μέρος ήταν άγνωστο... Δεν ήξερε κανέναν... Δεν την ήξερε κανένας...
Φόβος...
Πέφτει στο χώμα και αρχίζει να κλαίει... Όλο το βράδυ έκλαιγε...
Μα το πρωί, στο φώς της μέρας, ξαφνικά τα βλέπει όλα αλλιώς.
Τα πουλάκια και τα ζώα του δάσους δεν είναι πια τρομαχτικά... Οι δαίμονες του μυαλού της είναι ρίζες δέντρων στο χώμα που της χαμογελούν.
Και τώρα χαμογελά κι εκείνη.
Γιατί υπάρχει ομορφιά γύρω της... Το ήξερε πως υπάρχει... Πίσω απο τα σκοτάδια, πέρα απο τον φόβο.
Υπάρχει αγάπη και αλληλοκατανόηση και βοήθεια χωρίς συμφέρον και αυταπάρνηση. Γιατί έτσι πρέπει να είναι ο κόσμος.
Και άμα τον βλεπουμε όμορφο, μπορεί κάποια στιγμή να καταφέρουμε να τον κάνουμε όμορφο!
Με ένα χαμόγελο και ένα τραγούδι ;)