Όταν ήμουνα μικρή ονειρευόμουν ένα γαλάζιο πρίγκηπα να έρθει να με σώσει απο αυτόν τον άδικο και άγευστο κόσμο.Θα είχαμε λέει μια δική μας πραγματικότητα, εναν μικρόκοσμο και θα μπορούσαμε να κρυβόμαστε εκεί όποτε θέλαμε. Θα ήταν το μυστικό μας...
Τις καθημερινές θα δουλεύαμε και θα βλέπαμε τους φίλους και τους συγγενείς μας και τα σαββατοκύριακα, θα ανοίγαμε την πορτούλα και θα μπαίναμε εκεί... στον παράδεισό μας.
Ο πρίγκηπάς μου δεν είχε συγκεκριμένη μορφή, αλλά έπρεπε να με αγαπάει μέχρι θανάτου. Ναι.! Δεν συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο σε αυτό. Μέχρι θανάτου!
Τότε... Όταν έφτιαχνα το παραμύθι, είχα ξεχάσει να σημειώσω βασικές λεπτομέρειες...
Ίσως γι’αυτό απόψε το «μέχρι θανάτου» εσύ το μετέφρασες να είναι του δικού μου θανάτου...
Ίσως γι’ αυτό, πήρες τα κλειδιά του παραδείσου μας και έφυγες αφήνωντάς με στην πραγματικότητα χωρίς διαφυγή...
Ίσως γι’αυτό τελειώνει ο αέρας στο δωμάτιο και δεν μπορώ να ανασάνω...
No comments:
Post a Comment