Wednesday 10 June 2009

Έκείνο το βράδυ ο κόσμος μου άλλαξε...

Έκείνο το βράδυ ο κόσμος μου άλλαξε...


Δεν είχαμε ζήσει τίποτα ακόμα... Δεν είχα προλάβει να δώσω, δεν είχα προλάβει να πάρω... Δεν θα πληγωνόμουν απο την απουσία του.
Όμως μια πίκρα ανέβαινε ως το λαιμό μου όλο το βράδυ.
Η Μαυροδάφνη στο πάτωμα δίπλα μου, κι εκείνος να κάθεται στο γραφείο του, σκυθρωπός και αμίλητος.
Τον είχα συνηθήσει αμίλητο. Μα απόψε η σιωπή του ήταν εκωφαντική σχεδόν ανυπόφορη.
Άρχισα να πίνω γρήγορα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω. Αποφεύγοντας τις σκέψεις μου...
Και τότε άρχισε να κλαίει. Και άρχισα να κλαίω κι εγώ...


Δεν μιλήσαμε... Ισως δεν είχαμε τίποτα να πούμε... Ίσως δεν μπορούσαμε να πούμε.
Την επόμη μέρα το πρωί τα δάκρυα είχαν στεγνώσει. Η πίκρα είχε ξεραθεί στα μάγουλά μου και περίμενε να την ξεπλύνω. Να ξεχάσω.


Οχι, δεν ήταν η πίκρα του χωρισμού. Δεν ήταν το οτι θα τον χάσω. Ούτε καν η απουσία.
Κανένα συναίσθημα ζήλιας ή θυμού.
Μόνο αυτή η πίκρα...
Η πίκρα που μένει στην καρδιά σου όταν φτάσεις τόσο κοντά στο όνειρο και δεν προλάβεις να το ζήσεις.


Άγγιξα το απόλυτο. Άγγιξα τον έρωτά μου και κάτω απο το μανδύα του ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου.
Άγγιξα το παραμύθι μου. Εκείνο που ο πρίγκηπας σε αγαπάει... Σε αγαπάει πολύ... Και σε αγαπάει για πάντα.


Μόνο αυτό πονάει... Να τον βλέπεις... Να ξέρεις πως εκείνος που ζούσε στα όνειρά σου τόσα χρόνια υπάρχει! Είναι εκεί! Τον άγγιξες! Και τώρα πρέπει να φύγει.


Τα δάκρυά μας εκείνο το βράδυ ξεπλύναν την ντροπή του να μην κυνηγάς την ευτυχία.
Και ξυπνήσαμε δυο άνθρωποι μισοί, έτοιμοι και προετοιμασμένοι να ζήσουμε τη μιζέρια μας.


Εκείνο το βράδυ ο κόσμος μου άλλαξε...


Και κατάλαβα για πρώτη φορά πως το παραμύθι πρέπει να έχεις αρχί$&*% για να μπορέσεις να το ζήσεις. Στη ζωή δεν σου χαρίζεται τίποτα!!!

8 comments:

tovenito said...

και αλίμονο σε αυτούς που δεν πιστεύουν στα παραμύθια.
υπάρχουν. και μπορεί να επαναληφθούν

jacki said...

Δηλαδή εμείς δε θα το ζήσουμε ποτέ(ς) το παραμύθι :(
Καλά.. Κάτι θα κάνω και γι αυτό το ανατομικό θεματάκι..

Mafalda said...

ki egw mazi sou tovene.

Paramuthia uparxoun kai tha ta zoume... akoma ki an endiamesa anagkazomaste na filoksenoume merikes efialtikes pragmatikothtes.

Mafalda said...

Metafora htan to arx%$%& Jacki mou :)

Osoi exoun tharros, kouragio kai antoxh na kunhgoun to oneiro, kapoia stigmh mporei kai na to ftasoun.

fairy said...

μερικές φορές η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια...

αχ αυτή η πίκρα... Πώς μπορεί από τη γλύκα του μελιού να βγει μια τέτοια πίκρα;;

Κάθε έρωτας είναι ένα καινούριο παραμύθι. Πόσο τυχεροί είμαστε αν μπορέσουμε να το ζήσουμε έστω και για λίγο... Πονάει πολύ όταν χάνεται το παραμύθι, όταν φεύγει ο πρίγκηπάς σου αλλά τουλάχιστον τον άγγιξες, κοιμήθηκες στην αγκαλιά του!

Λίγη προσπάθεια θέλει, λίγο να ανοίξουμε την καρδιά μας, και θα γίνει το παραμύθι το δικό μας παρόν!

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Ότι με αλήθεια έζησες, σε σενα μένει.. οι στιγμές που ζήσατε, θα δύσουν μόνο όταν πια δύσει η ίδια η ζωή.. Έχεις ένα πολύ όμορφο ουρανό, κι ακόμη πιο όμορφο, φεγγάρι, να σε φωτίζει.. φως, που φτιάξατε και στεριώσατε στα ονειρά σας.. Και τόσα αστέρια, για να κάνεις ευχές, και να γίνουν αλήθεια!

Στη ζωή τίποτα δε χαρίζεται, ναι.. Και η ευτυχία, έχει για ρίζα, σχεδόν πάντα, τον πόνο.

Καλημέρα! Μια καινούργια μέρα σήμρα, που σε περιμένει, να τη ζωγραφίσεις! Χαμογέλα! :))

Mafalda said...

isws kanena paramuthi den krataei gia panta fairy... kai to na zhsoume ta paramuthia mas gia oso ligo ki an auta kratane einai kati...
einai parapanw apo kati...

Mafalda said...

Kalhspera Nikola mou, me sugxwreite pou argw na apanthsw ligo sta comments alla pernaw mia polu duskolh fash sth zwh mou kai o xronos kulaei diaforetika gia mena ayton ton kairo...