φόβοι...

Φοβάμαι...
Όλο κάτι συμβαίνει και μεταλλάσσει την πραγματικότητά μου.
Η ρουτίνα που τόσο μισώ μοιάζει παράδεισος μπροστά στο άγνωστο που με τρομοκρατεί. Όλο παραπονιέμαι πως όλο τα ίδια και τα ίδια γίνονται και μόλις κάτι πάει να αλλάξει γκρινιάζω που δεν είναι όλα όπως πρίν.
Μα αυτό που αλλάζει δεν είναι ελαφρύ.
Έχει βάρος που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σηκώσω.
Είναι απο εκείνες τις πραγματικότητες που συμβαίνουν σε αυτούς τους ανθρώπους στα σήριαλ.
Ναι, ναι... σε εκείνους που ζούνε ευτυχισμένοι για πάντα ή κλαίνε απαρηγόρητοι για πάντα.
Σε εκείνους που η ζωή τους, κρατάει 1 ώρα και μετά έρχεται το «για πάντα».
Μόνο που δεν μας εξηγούν πως περνούν τα λεπτά εκει, μέσα στο «για παντα» τους.
Οι ώρες πως περνάνε;
Οι σχέσεις πως διαμορφώνονται;
Οι σκέψεις πώς χωράνε;
Τα συναισθήματα πού κρύβονται;

Εγώ απόψε κρύβομαι κάτω απο τις φτερούγες σου για να ξεχάσω... Να ξεχάσω πόσο φοβάμαι. Και μόλις ξημερώσει, να πάω να το αντιμετωπίσω.