Η πρώτη μας φορά

Εκείνο το πρωί ξυπνήσαμε μαζί και για πρώτη φορά με άγγιξες.
Ναι... το ξέρω πως με είχες αγγίξει και παλιότερα,
μα αυτό το άγγιγμά σου ήταν αλλιώς.
Για πρώτη φορά άφησες το χέρι σου να γλιστρήσει κάτω απο τα ρούχα μου...
Κι ήταν τόσο απαλό... Αφέθηκα με τόση άνεση στα χάδια σου.
Με έκανες να νοιώθω ασφάλεια, σιγουριά... και κάτι άλλο...
Δεν καταλάβαινα τί είναι μέχρι που μπήκες μέσα μου.
Κι εκείνη τη στιγμή, κοιτώντας σε στα μάτια, χωρίς καν να το σκεφτώ, στο είπα. «Σ’αγαπάω»...

Και το εννοούσα. Και το εννοώ κάθε μέρα απο τότε.
Δεν ξέρω ακριβώς πότε σε αγάπησα.
Δεν ξέρω αν σ’αγαπούσα χρόνια και δεν το είχα καταλάβει...
Πώς ξέρεις οτι αγαπάς κάποιον;
Ποιά στιγμή σου αποκαλύπτει το μυστικο;
Ποιο κρυφό κλειδάκι ανοίγει την καρδιά σου να βγούν τα συναισθήματα;

Δεν ξέρω πότε σε αγάπησα, μα ξέρω πως απο κείνη τη μέρα που το ξεστόμισα πρώτη φορά, δεν έχω πάψει να νοιώθω το ίδιο.
Και κάθε φορά που σε αγγίζω νοιώθω αγάπη...
και κάθε φορά που σε κοιτάω, νοιώθω αγάπη, και κάθε φορά που κάνουμε έρωτα, νοιώθω αγάπη. Απόλυτη, ατέλειωτη, ειλικρινή, ερωτική, φιλική, αδελφική...
αγάπη σε όλες της τις μορφές.
Μα είναι πάντα αυτό το ίδιο συναίσθημα, εκφρασμένο με χίλιους τρόπους. Αγάπη.
Πώς αλλιώς να το πώ...
Είναι μικρή η λέξη για να χωρέσει μέσα της όσα κρύβονται στο στήθος μου.
Σ’αγαπάω!!

Siga na m' agapas....