Thursday 23 July 2009

Ο Έτσι και η Μαρία (Συνέχεια 31)




Βάλε το χέρι σου επί ένα λεπτό
μέσα σε μια κατσαρόλα με καυτό νερό
- θα σου φανεί μία ώρα.
Κάθησε δίπλα σε μια γοητευτική γυναίκα επί μία ώρα
- θα σου φανεί ένα λεπτό.
Αυτό θα πει σχετικότητα!..
ALBERT EINSTEIN






Όλα μοιάζουν με όνειρο. Ξυπνάω και τον έχω δίπλα μου. Η ζεστασιά του κορμιού του, η ανάσα του... Πλησιάζω το προσωπό μου στο δικό του την ώρα που κοιμάται και βάζω τη μύτη μου κάτω απο τη δικιά του, μόνο και μόνο για να μυρίσω την ανάσα του. Κι εκεί δίπλα στο ζεστό του σώμα, κάτω απο τη γλυκειά του ανάσα, αποκοιμιέμαι...
Δεν κοιμάμαι πολλές ώρες , μόνο όσο είναι απολύτως απαραίτητο. Δεν θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή... Είναι εδώ. Είναι δικός μου! Είναι δίπλα μου για πάντα. Δεν μπορώ να το πιστέψω... Τόση ευτυχία... Τόση ευτυχία...
Πήρα άδεια απο τη δουλειά για να μπορώ να είμαι μαζί του όσο περισσότερο γίνεται. Δεν με νοιάζει αν το καλοκαίρι αναγκαστώ να κάνω μπάνια μόνο στην μπανιέρα. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι μαζί του...
Φοβάμαι...Τόση ευτυχία δεν έχω νοιώσει ποτέ μου. Σα να μην την αξίζω φοβάμαι... Φοβάμαι...
Μα τώρα είναι εδώ. Τον κρατάω στα χέρια μου... Ο Έτσι μου. Ο Έτσι ΜΟΥ! Η αγάπη μου...
Περνάνε οι μέρες, περνάνε οι ώρες και πετάνε μακριά. Χάνονται... Προσπαθώ να τις μαζέψω, να τις φέρω πίσω... Τις ζώ ξανά και ξανά στο μυαλό μου τα βράδυα κοιτώντας τον να κοιμάται.
Με παίρνει αγκαλιά ασυναίσθητα και βουτάει τη μουσουδίτσα του στο λαιμό μου. Η ανάσα του με κρατάει ζεστή όλο το βράδυ. Είναι ήρεμος... Γαλήνιος...
Το πρωί με ξυπνάει με ένα φιλί στο μέτωπο. Τόσο τρυφερό. Σα να είμαι παιδί του τρυφερός, μα και τολμηρός... Δεν φοβάται να μου πεί όσα νοιώθει. Δεν κρατιέται πίσω όπως τότε...
Χτές το βράδυ μου πήρε ένα κουτάκι. Ένα ξύλινο μικρό κουτάκι για να βάζω μέσα αναμνήσεις. Ξέρει πόσο μ’αρέσει να κρατάω αναμνήσεις. Το μυαλό σε προδίδει καμιά φορά. Κι εγώ θέλω να θυμάμαι...
Έβαλα μέσα ένα χαρτάκι ποτισμένο στο αρωμά του και εκείνα τα εισητήρια απο τον κινηματογράφο.
Πόσο όμορφα είναι όλα όταν είναι εκείνος εδώ!!
Αν υπήρχε ένα προσωπικός παράδεισος για τον καθένα μας, ο Έτσι θα είχε σίγουρα θέση στον δικό μου!

(Συνεχίζεται...)

3 comments:

Μαρια Νικολαου said...

Ηταν άπειρες οι φορές που μονολογουσα δίπλα του όταν εκείνος κοιμόταν "τόση ευτυχία είναι αδύνατο να τη ζω...φοβάμαι φοβάμαι τόσο πολύ"

Μαίρη Τρακάδα said...

Με τίποτα δε συγκρίνεται εκείνη η ώρα, που νιώθεις τον άλλον να αφήνεται δίπλα σου και να κοιμάται ήρεμος, ασφαλής...
Να ξαγρυπνάς στο πλάι του, για να μην χάσεις ούτε μια ανάσα...
Να τον κοιτάς και να φουσκώνεις από ευτυχία...Να μην πιστεύεις πως είναι εκεί... Δίπλα ΣΟΥ, δικός ΣΟΥ, στον παράδεισο ΣΟΥ...

Λάκης Θλιμμένος said...

και μετά...

για να σε δω, για να σε δω