Friday 17 July 2009

Κι όμως...
Τα ψέμματα είναι ό,τι χειρότερο.


Να υποκρίνεσαι... Να κρύβεσαι... Να ζείς σε ένα ψέμα...
Και να αφήνεις κι εμένα να ζώ εκεί... Ανύποπτη!

Προχωρούσα σε τεντωμένο σκοινί και δεν το ήξερα...

Κι εσύ δεν άφησες ούτε ένα σημάδι να φανεί. Το υπέροχα τέλειο πρόσωπό σου, τα παιδικά σου μάτια, δεν με προειδοποίησαν ούτε μια στιγμή για αυτό που έρχεται!

Υποκρισία!!

Πώς να στο συγχωρήσω αυτό; Πώς να στο συγχωρήσω το οτι δεν ήσουν αληθινός μαζί μου ούτε μια στιγμή;

Κοιτάω πίσω και βλέπω μέρες με χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά. Όλα ήταν μέρος του παιχνιδιού. Μέρος της οφθαλμαπάτης.
Και τώρα μόνη μου σ’αυτή την έρημο. Ποτέ δε με προειδοποίησες με άφησες να πέσω εδώ. Ελέυθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, χωρίς νερό στην ερημιά.... Στην ερημιά μου...

Περπατάω μέρες τώρα και σκέφτομαι...

Δεν έμεινε τίποτα!!

Τί ήταν αληθινό;

Τίποτα!!

Πώς να πιστέψω; Πώς να γυρισω πίσω; Τί να κρατήσω στα χέρια μου που να μην έγινε σκόνη; Τί έμεινε;

Τίποτα...

Μόνο δάκρυα στα μάτια μου. Ναι... Αυτό είναι το μόνο αληθινό που μου έδωσες. Δάκρυα στα μάτια μου...

2 comments:

Anonymous said...

Είσαι το ψέμα
που με βοήθησε να ζήσω.

Σπύρος Τσακνιάς

*

Επειδή το ψέμα
είναι το πιο γλυκό νανούρισμα

Liar

Mafalda said...

Hello Liar :)

An ksereis oti einai psema, tote einai epilogh sou na to zhseis.
An omws sto epiballoun ki esu nomizeis pws ola einai alitheia, tote zeis mia planh pou den epelekses.

Kai otan ksupnas, o apohxos tou nanourismatos ponaei ta aftia sou.!

Kalwshrthes:)