Ο Έτσι και η Μαρία (Συνέχεια 34)

Εφτά μέρες απουσίας

''Ετσι καταλαβα

πως η αληθεια φανερωνεται

οταν σταματας να τη φοβασαι,

οταν δε σε πικραινει πια.''

Πέπη Μούστου

Γλυκειά μου Μαρία,

Προσπάθησα να φύγω απο κει μα δεν τα κατάφερα. Θέλω να ξέρεις πως ο έρωτάς μου για σένα είναι απόλυτος. Δεν έχω νοιώσει έτσι για καμία άλλη γυναίκα και ούτε θα νοιώσω ποτέ. Ο έρωτάς μου για σένα θα καίει την καρδιά μου για πάντα. Τουλάχιστον τη μισή μου καρδιά, γιατί το άλλο της μισό το έχεις εσύ στα χέρια σου και δεν είναι ποτέ δυνατό να το πάρω πίσω.
Φωτιές θεριέυουν μέσα μου όταν συλλογίζομαι το τί θυσιάζω στο βωμό του «σωστού» μα πίστεψέ με, δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς τα πράγματα.
Το ξέρω πως θα καταλάβεις. Με ξέρεις πολύ καλά. Ίσως καλύτερα απο ότι ξέρω εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Είσαι δυνατή και ανεξάρτητη. Θα το ξεπεράσεις... Θα ερωτευτείς ξανά και θα με ξεχάσεις...
Μόνο να θυμάσαι που και που πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, εγώ θα είμαι εδώ, δικός σου, να καίγομαι στη φωτιά σου.
Δεν υπάρχουν λόγια να σου πώ πόσο λυπάμαι. Ήθελα να είμαι κοντά σου για πάντα. Δεν το κατάφερα...
Μπορώ μονάχα να κυλώ την απελπισία μου ωσαν Σίσυφος που έχασε την πέτρα του και τώρα βασανίζεται αιώνια σε ένα βωμό κάποιου θεού που ούτε νόημα έχει ούτε σημασία.
Είσαι η αναπνοή μου, η ματιά μου, οι χτύποι της καρδιάς μου. Είσαι το άλλο μισό της ψυχής μου. Και είμαι ευγνώμων που σε βρήκα.
Σε αυτή τη ζωή τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα θέλαμε. Γιατί να θέλει τόσο κόπο το να είσαι με κάποιον που αγαπάς;
Όμως Μαράκι μου, στο υπόσχομαι... Όσες ζωές κι αν περάσουν εγώ πάντα θα σε αναζητώ. Και θα σε βρίσκω!


Με όση αγάπη μπορεί να χωρέσει ο νούς σου,
Έτσι

(Συνεχίζεται...)