Βήμα βήμα... χέρι με χέρι...

Πώς μπορείς να ξέρεις τί θα νοιώθεις άυριο, όταν τα πράγματα αλλάζουν διαρκώς, οι άνθρωποι αλλάζουν διαρκώς ...
Και πόσο να περιμένεις; Όταν ο καιρός χαλάσει και μόνο βροχή μπορείς να δείς για μέρες... πόσο να περιμένεις να περάσει;
Δεν είναι αυκολο να ξέρεις. Μα μερικά πράγματα μόνο η καρδιά τα βλέπει καθαρά.
Να σε αγαπάω, να σε θέλω, να σε σκέφτομαι. Να θέλω να περάσω τη ζωή μου μαζί σου. Μόνο μαζί σου!!
Κι αν έρθουν δύσκολα, θα τα αντιμετωπίσουμε χέρι με χέρι.
Κι αν κρυώνεις, θα σε πάρω αγκαλιά.
Κι αν κλαίς θα σου σκουπίζω τα δάκρυα.
Δεν θα σε αφήσω μόνο ποτέ.
Κι εσύ... αν κουραστώ, άσε με να ξαποστάσω λίγο....
Πάρε με στα χέρια σου και θύμησέ μου πώς είναι να αγαπάς... Πώς είναι να λές παραμύθια στο σκοτάδι, πώς είναι να σιγοτραγουδάς στο αυτί μου τα πρωινά.
Μην θυμώνεις ...
Θα κάνω λάθη. Μαθαίνω ακόμα. Κι εγώ θα προσπαθήσω να μην θυμώνω στα δικά σου λάθη.

Και θα το δείς...
Βήμα βήμα θα μάθουμε να περπατάμε παρέα.
Και δεν θα σε πατάω τόσο συχνά, και δεν θα σε πονάω τόσο πολύ.... Δεν είχα ποτέ τέτοια πρόθεση έτσι κι αλλιώς.!

Αγάπαμε!!!
Αγάπα εμένα!!

Μα πριν μιλήσεις... πρίν δεχτείς... πρίν ξεκινήσουμε αυτό μας το ταξίδι... κοίτα με!!
Κοίτα μέσα μου. Είμαι εγώ... βλέπεις; Πάντα εγώ ήμουν... Πάντα εγώ θα είμαι...
Κάτω απο τις ρυτίδες και τα δάκρυα, κάτω απο τα χαμόγελα και τους φόβους θα είναι πάντα το κορίτσι που αγάπησες εκείνη τη μέρα. Το κορίτσι που φίλησε τα μάτια σου, που κράτησε τα χέρια σου, που κράτησε την καρδιά σου...
Το κορίτσι που ξέρεις. Το κορίτσι σου...

Έλα... Πάμε...