Η Ηλιαχτίδα και ο Σκοτεινούλης

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Ηλιαχτίδα. Ήταν όμορφη... πολύ όμορφη... Όχι δεν είχε ξανθά μαλλιά και μπλέ μάτια, δεν ήταν ψηλή και αδύνατη με αναλογίες μοντέλου (μετά fotoshop). Είχε όμως μια λάμψη... μια φλόγα... κάτι που καμία άλλη ηλιαχτίδα δεν είχε. Χαμογελούσε και έλαμπε ο κόσμος όλος. Τραγούδαγε και τα πουλιά ακολουθούσαν τη βελούδινη φωνή της σα μαγεμένα.

Μια μέρα, η Ηλιαχτίδα μας, αποφάσισε να πάει σε μια πλευρά του δάσουν που δεν είχε ξαναπάει. Ήταν απαγορευμένο για όλες τις ηλιαχτίδες να πηγαίνουν στο ανήλιαγο βαλτότοπο που απλωνόταν κάτω απο τα τεράστια πλατάνια. Η Ηλιαχτίδα αψήφησε τους νόμους και πήγε.
Μπαίνοντας τρομαγμένη με μικρά προσεκτικά βήματα κάτω απο τη σκέπη των αγέροχων δέντρων, είδε στο βάθος του δρόμου μια σκιά. Φορούσε στέμα...
-Λές να είναι βασιλιάς... ή πρίγκηπας αυτής της παράξενης χώρας ; Σκέφτηκε...
Πήγε κοντά για να δεί καλύτερα μα όσο κι αν προσπάθησε δεν τα κατάφερε να περάσει απαρατήρητη. Η λάμψη της την πρόδιδε απο μίλια μακριά.
Σκοτείνιασε λιγάκι ... όσο μπορούσε... για να ταιριάξει στο τοπίο, μάζεψε όλο της το θάρρος και του μίλησε.

-Γειά σου! Είμαι η Ηλιαχτίδα. Εσένα πώς σε λένε;
- Γειά σου! Της απάντησε φανερά ενοχλημένος απο το φως. Εγώ είμαι ο Σκοτεινούλης. Μήπως μπορείς σε παρακαλώ να σκοτεινιάσεις λίγο περισσότερο; Δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοια λάμψη και πονέσανε τα μάτια μου.
Η Ηλιαχτίδα ντράπηκε και άρχισε να σβήνει λίγο λίγο μέσα σε ένα κόκκινο βαθύ σκοτεινό φως για να μην ενοχλεί τον Σκοτεινούλη.
-Είσαι ο Βασιλιάς εδώ; Τον ρώτησε διστακτικά...
-Ναι. Είμαι ο Βασιλιάς αυτού του τόπου εδώ και πολλά χρόνια. Της απάντησε σοβαρός ο Σκοτεινούλης.
-Και δεν φεύγεις ποτέ; Συνέχεισε λίγο πιο άνετη η Ηλιαχτίδα.
-Κάθε μερικές χιλιάδες χρόνια πρέπει να αλάζουμε βαλτότοπο με άλλος βασιλιάδες Σκοτεινούληδες αλλά μετά επιστρέφουμε πάλι εδώ. Εδώ είναι το σπίτι μου. Της απάντησε λιγότερο κουμπωμένος αυτή τη φορά.


Ο Σκοτεινούλης και η Ηλιαχτίδα άρχισαν να μιλάνε χωρίς σταματημό. Εκείνη τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις κι εκείνος μαγεμένος απο την ομορφιά της δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του απο πάνω της. Μιλάγανε και μιλάγανε και μιλάγανε... ώσπου πέρασαν ώρες και μέρες και μήνες και χρόνια.! Ο χρόνος μετράει αλλιώτικα όταν η παρέα είναι ευχάριστη.
Χωρίστικαν για λίγο –έπρεπε η Ηλιαχτίδα να γυρίσει σπίτι της να ενημερώσει τους δικούς τησ-μα σύντομα ήταν και πάλι μαζί. Και κοιτάζονταν και μιλούσαν και γελούσαν και ερωτεύονταν. Μέχρι που πέρασαν μήνες και χρόνια...
Μια μέρα ο Σκοτεινούλης της είπε πως θα φύγει.

-Πού θα πάς; Τον ρώτησε με δάκρυα στα μάτια...
-Πρέπει να πάω να ζήσω σε ένα άλλο δάσος για λίγο καιρό. Έτσι γίνεται κάθε 2000 χρόνια απο τότε που ήμουνα μικρός. Πάντα έφευγα και πήγαινα στο επόμενο δάσος. Ο βασιλιάς πρέπει να εξελίσσεται. Να προχωράει. Να γίνεται καλύτερος.
-Κι εγώ; Κι εγώ τί θα κάνω χωρίς εσένα; Τον ρώτησε όλο παράπονο η Ηλιαχτίδα.
- Εσύ μπορείς να έρθεις μαζί μου αμα θέλεις. Μα εκείνο το δάσος που θα πάω είναι πιο σκοτεινό και πιο μεγάλο απο τούτο δω. Θα πρέπει να μειώσεις κι άλλο το φως σου αν θες να είσαι μαζί μου εκεί. Πρέπει να γίνεις σκοτεινή.

Η Ηλιαχτίδα τον αγαπούσε πολύ. Δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή της χωρίς εκείνον. Ήθελε να πάει μαζί του και το έκανε. Πώς θα ζούσε μακριά του;

Έσβησε λοιπόν το φως που έκαιγε στην ψυχή της και πήγε να τον βρεί στο νέο δάσος. Μόλις πλησίασε, τον κοίταξε στα μάτια, του χαμογέλασε... μα εκείνος σα να μην την ξέρει, γύρισε την πλάτη του και έφυγε.Μα... πως; Χιλιάδες ερωτηματικά στο κεφάλι της, τα δάκρυα να τρέχουν απο τα μάτια της. Γιατί δεν τη θέλει;
Έκλαιγε για τρία μερόνυχτα. Τα δάκρυα της πότισαν το χωμα και σχημάτισαν μια λίμνη γύρω απο τα πόδια της. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το ειδωλό της στα σκοτεινά νερά. Μα ποιο είναι αυτό το κορίτσι;
Μια συνηθισμένη γυναίκα, λίγο γερασμένη, λίγο σκοτεινή, με μάτια πρησμένα απο το κλάμμα. Τίποτα πάνω της δεν θύμιζε την ηλιαχτίδα. Τίποτα πάνω της δεν είχε μείνει απο τον παλιό φωτεινό εαυτό της.
-Μα πώς άλλαξα έτσι; Αναρρωτήθηκε... Πότε έγινε και δεν το κατάλαβα;

Αποφάσισε να φύγει απο το δάσος. Να αφήσει για πάντα τον αγαπημένο της Σκοτεινούλη και να ψάξει να βρεί τον εαυτό της. Πήγε λοιπόν στο δάσος της. Εκεί που μεγάλωσε... μα κι εκεί κανείς δεν τη γνώριζε πια. Τα πουλιά δεν τραγουδούσαν στο περασμά της, αλλά έφευγαν τρομαγμένα, οι φίλοι της φωτεινοί και αστραφτεροί δεν άντεχαν τα σκοτάδια που κουβαλούσε μαζί της.

Μετέωρη ανάμεσα σε δύο κόσμους, σέρνεται στις σκιές της ζωής που κάποτε έλαμπε γύρω της. Δεν είχε δρόμο να πάει ούτε μπροστά μα ούτε πίσω πια. Πώς να γίνει πάλι φωτεινή η ψυχή της; Πώς να ταιριάξει εδώ οπου όλα έμειναν ίδια; Πώς να ταιριάξει εκεί που κι η ίδια άλλαξε για πάντα; Άρχισε πάλι να κλαίει απαρηγόρητη. Όχι για τον Σκοτεινούλη αυτή τη φορά, ούτε για τους φίλους της . Μα για τον ίδιο της τον εαυτό. Για το φώς που έκαιγε μέσα της και αψήφιστα το άφησε να σβήσει.

Στον ουρανό ψηλά ο ήλιος την είδε και τη συμπόνεσε. Άπλωσε το ζεστό του χέρι και την έκανε κομμάτι του. Η Ηλιαχτίδα τώρα λάμπει φωτεινότερη απο ποτέ, ευτυχισμένη πάνω απο το βάλτο του αγαπημένου της Σκοτεινούλη. Δίνει ζωή εκεί που η ίδια έχασε τη δική της.

ΤΕΛΟΣ