Είναι μια παράξενη νύχτα πάλι απόψε...
Απο εκείνες που γυρνάς απο δωμάτιο σε δωμάτιο στο σπίτι και δεν βρίσκεις ησυχία. Ψάχνεις μια γωνιά να κρυφτείς και όμως το μόνο που θες πραγματικά είναι να βγείς έξω και να το φωνάξεις...
«Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις, δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις»... Μα δεν κατάφερες να με μάθεις ακόμα; Ούτε λίγο;
Κλείνεις τις πόρτες μου όλες και τα παράθυρα κι εγώ...
«Του το κρατάω αυτού του κόσμου που δεν μου ανήκει ο εαυτός μου...»
Βγαίνω έξω και φωνάζω, τρέχω και φωνάζω, φωνάζω λόγια μισά και ακατανόητα. Κανείς δεν ξέρει... Κανείς δεν έχει καταλάβει. Ναι!
Είμαι λίγο απο όλα. Λίγο έτσι, λίγο αλλιώτικη. Σου μοιάζω μερικές φορές...
Κι αν έφυγες, είσαι ακόμα εδώ. Σε αναμνήσεις, σε επιλογές σε λόγια και σε φωτογραφίες. Η πόλη αυτή έχει το σημάδι σου. Σε φανοστάτες και σε πάρκα, παντού η μυρωδιά σου, παντού τα χρώματα που άφησες σκόρπια πάνω στο φευγιό σου.
Άνοιξα μια σακούλα με παλιά γινάτια και όλα μυρίζαν όπως εσύ. Ζωντάνεψες μπροστά μου σε μια στιγμή και ζήτησες δικαίωση. Εκείνη τη δική σου την φωναχτή μελωδική δικαίωση.
Έδωσα, πήρες... κι αν περίσσεψε και κάτι θα το βάλω εκεί με τα υπόλοιπα λειψά που κράτησα μυστικά στη ζωή μου. Εκεί στις μνήμες τις ατέλειωτες που δεν θα δικαιωθούν ποτέ.
Καλή σου νύχτα και όνειρα γλυκά.
Απο εκείνες που γυρνάς απο δωμάτιο σε δωμάτιο στο σπίτι και δεν βρίσκεις ησυχία. Ψάχνεις μια γωνιά να κρυφτείς και όμως το μόνο που θες πραγματικά είναι να βγείς έξω και να το φωνάξεις...
«Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις, δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις»... Μα δεν κατάφερες να με μάθεις ακόμα; Ούτε λίγο;
Κλείνεις τις πόρτες μου όλες και τα παράθυρα κι εγώ...
«Του το κρατάω αυτού του κόσμου που δεν μου ανήκει ο εαυτός μου...»
Βγαίνω έξω και φωνάζω, τρέχω και φωνάζω, φωνάζω λόγια μισά και ακατανόητα. Κανείς δεν ξέρει... Κανείς δεν έχει καταλάβει. Ναι!
Είμαι λίγο απο όλα. Λίγο έτσι, λίγο αλλιώτικη. Σου μοιάζω μερικές φορές...
Κι αν έφυγες, είσαι ακόμα εδώ. Σε αναμνήσεις, σε επιλογές σε λόγια και σε φωτογραφίες. Η πόλη αυτή έχει το σημάδι σου. Σε φανοστάτες και σε πάρκα, παντού η μυρωδιά σου, παντού τα χρώματα που άφησες σκόρπια πάνω στο φευγιό σου.
Άνοιξα μια σακούλα με παλιά γινάτια και όλα μυρίζαν όπως εσύ. Ζωντάνεψες μπροστά μου σε μια στιγμή και ζήτησες δικαίωση. Εκείνη τη δική σου την φωναχτή μελωδική δικαίωση.
Έδωσα, πήρες... κι αν περίσσεψε και κάτι θα το βάλω εκεί με τα υπόλοιπα λειψά που κράτησα μυστικά στη ζωή μου. Εκεί στις μνήμες τις ατέλειωτες που δεν θα δικαιωθούν ποτέ.
Καλή σου νύχτα και όνειρα γλυκά.
5 comments:
Είναι καταπληκτικό το πόσο ταυτιζόμαστε με κάποια πράγματα ή ανθρώπους σαν αγαπάμε αληθινά...
είναι σαν μια κάποια αδυναμία μας, σαν μια κάποια ομορφιά της αγάπης, να αφήνει τα ανεξίτηλα αποτυπώματα πάνω μας, να τα κουβάλαμε μαζί μας και για πάντα
και σημασία έχει αυτά τα κουσούρια που μας μένουν, στο τέλος να μας κάνουν καλύτερους
Καλό απόγευμα
ΥΓ. Ελπίζω να σε μετάφρασα σωστά αλλά και πάλι "κοίτα εσύ, εάν μου επιτρέπεις, δεν είσαι μόνο αυτό που τρέφεις" :) :) :)
Swsta. Swstotata!!
Kalhmera Laki mou :)
"κι αν περίσσεψε και κάτι θα το βάλω εκεί με τα υπόλοιπα λειψά που κράτησα μυστικά στη ζωή μου. Εκεί στις μνήμες τις ατέλειωτες που δεν θα δικαιωθούν ποτέ."
Με τα υπόλοιπα λειψά που κράτησα μυστικά στη ζωή μου...
Ίσως τα λειψά ποτέ να μην δικαιώνονται... ΄Οταν αφήνεις το όνειρό σου στα μισά τι δικαίωση να γυρέψεις;
Mallon exeis dikio elpenor.
Otan ta paratas sth mesh... ti diakaiwsh na zhthseis?
Ma an den ta parathses? an se parathse to oneiro?
Αν σε παράτησε το όνειρο, όλα είναι πιο εύκολα... Ξέρεις ότι εσύ πάλεψες για το όνειρό σου... Κι αυτό από μόνο του είναι μια δικαίωση...
Post a Comment