Μερικές φορές τις Κυριακές , ξυπνάω απο την απόλυτη ησυχία. Νοιώθω πως κάτι δεν πάει καλά κι ανοίγω αμέσως το παράθυρο να δω αν ο κόσμος είναι εκεί που τον άφησα το προηγούμενο βράδυ. Τα κιτρινισμένα φύλλα στην άκρη του δρόμου χορεύουν στο κάλεσμα του αέρα και ο ήλιος δειλά ιριδίζει πάνω στην αγουροξυπνημένη άσφαλτο. Όλα είναι τα ίδια. Μόνο πιο... Πιο άδεια. Πιο κρύα.
Μια μοναξιά τυλίγει τις Κυριακές και μια μελαγχολία. Παίρνω μια βαθιά ανάσα παγωμένου αέρα και μπαίνω στο ντουζ να ξυπνήσω. Ντύνομαι, βάζω τα αθλητικά μου και τρέχοντας ανεβαίνω εκείνο το λοφάκι που εδώ και μήνες συνοδεύει ανελειπώς τις Κυριακές μου.
Απο τη μία πλευρά οι αγελάδες βόσκουν αμέριμνες στο γρασίδι, απο την άλλη το πάρκο με τους κύκνους να παίρνουν το πρωινό τους μπάνιο παρέα με τους γλάρους... Μπροστά ο αυτοκινητόδρομος, πίσω ένα μικρό δασάκι.
Κι εγώ εκεί στο λοφάκι, κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως όλα σιγά σιγά πλησιάζουν και γίνονται ένα με μένα.
Γυρίζω σπίτι και σε ξυπνάω με ένα φιλί. Ο ήλιος έχει βγει για τα καλά και η μέρα ζεσταίνει σιγά σιγά...
«Έλα πάμε», σου λέω τραβώντας σε απο το χέρι απαλά.
Με κοιτάς αγουροξυπνημένος ...
‘Έλα πάμε» σου λέω ξανά. Έλα , η ζωή είναι εκεί έξω και μας περιμένει.
Τι καλά που είσαι εδώ!! Τί καλά που δίνεις ζωή στις παγωμένες Κυριακές μου!
Σ’αγαπάω!
Με τραβάς κοντά σου στο κρεββάτι...
Σ’αγαπάω!
No comments:
Post a Comment