Θα ‘ρθει μια μέρα που θα υψωθείς εμπρός μου και θα ζητήσεις δικαίωση για όλες τις φορές που σε αδίκησα. Θα θυμηθείς τότε λάθη μου που μες στα χρόνια δεν κατάφερες να συγχωρήσεις και να ζητήσεις να πάρεις πίσω όσα ποτέ δεν σου έδωσα. (Δεν ήξερα πως τα ήθελες... το σκέφτηκες ποτέ αυτό;)
Κι εγώ τότε με τον εγωισμό μου ορθό μπροστά μου θα κάνω λεπτομερείς ανασκαφές στα περασμένα να ξεθάψω κάθε μικρό σου παράπτωμα και να το πετάξω μπρος τα πόδια σου. Να δείς πως κι εγώ έκανα υπομονή τόσο καιρό. Να δείς πως και τα δικά σου λάθη πονάνε και ματώνουν και έχουν βάρος ... ακριβώς όπως και τα δικά μου.
Μετά θα αρνηθείς τις κατηγορίες , εν μέρη γιατί δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται αυτά τα γελοία πραπτώματα να με πληγώνουν (αφού δεν έπρεπε να με πληγώνουν... αφού εσύ στη θέση μου δεν θα πληγωνόσουν) και εν μέρη γιατί είσαι πολύ εγωιστής ακόμα.
Θα φωνάξουμε, θα κλάψουμε, θα απειλήσουμε με χωρισμό και χίλια δυο άλλα... Ίσως να φύγεις για λίγο, ίσως να μην μου μιλάς για καμιά δυο μέρες... Και μετα;
Θα τα βρούμε πατώντας ελαφρά έναν απο τους εγωισμούς που στέκονται έτοιμοι στην πρώτη γραμμή.
Και μετά;
Πάλι τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια...
Πρέπει να σε συγχωρήσω. Μα για να το κάνω πρέπει να μου ζητήσεις συγνώμη. Πρέπει να προσπαθήσεις να με καταλάβεις. Να νοιώσεις πόσο με πόνεσε .... η αναμονή της ευτυχίας....
Κι εσύ πρέπει να μου πείς. Να καταλάβω. Να σου ζητήσω συγνώμη και με συγχωρήσεις κι εσύ.
Αλλιώς πώς θα πάμε μπροστά;
Αλλιώς πώς θα αφήσουμε όλα τα άσχημα πίσω;
Αλλιώς πώς θα ξεχορταριάσουμε τα λουλούδια μας για να μπορέσουν να ανθίσουν ξανά την άνοιξη;
Αλλιώς πώς;
Πάμε απο την αρχή;
No comments:
Post a Comment