?

Το ξέρω πως με σκέφτεσαι συχνά... Πως θες να μαθαίνεις για μένα...

Μερικές φορές συγκρίνεσαι μαζί μου... άλλες συμπορεύεσαι...

Αφήσαμε πολλά στη μέση, αν και θα μπορούσε να πεί κανείς πως δεν ξεκινήσαμε ποτέ. Αρχή και τέλος δεν έχουμε εμείς. Μόνο μέση και πολλά μισοτελειωμένα λόγια.

Ξέρω πως θές να με ρωτήσεις κι εγώ θέλω να σου πω... Θες να μου πεις κι εσύ...

Μια ανάγκη που βγαίνει απο το πουθενά. Τι θές απο μένα; Τί θέλω κι εγώ απο σενα;

Εμείς οι δυο δεν υπήρξαμε για να είμαστε κοντά. Υπήρξαμε για να ζούμε σε παράλληλα κύμματα... Δυο γραμμές στο ίδιο πεντάγραμμο. Ότι και να συμβεί δεν θα γίνουμε ποτέ ένα... Μα κομμάτια σου θα κουβαλάω πάντα μαζί μου.

Ζήσαμε μακριά ο ένας απο τον άλλο, τις ίδιες ιστορίες.

Γελάσαμε με τους ίδιους ανθρώπους, κλάψαμε με τους ίδιους ανθρώπους...

Και τώρα το ξέρω πως με αναζητάς... Το ξέρω πως με ψάχνεις και θες να μαθαίνεις τι κάνω και πως τα περνώ. Δεν είναι μια απλή περιέργεια που σε σπρώχνει. Είναι κάτι παραπάνω... Κάτι πιο βαθύ....

Δεν μπορώ να το εξηγήσω...

Ψάχνω μα... Δεν μπορώ να καταλάβω...

Είναι που κι εγώ σε αναζητώ. Είναι που κι εγώ θέλω να μαθαίνω...

Είναι μια έλξη ακατανόητη... Μια ανάγκη ακατάπαυστη...

Μα... ακόμα κι αν πέθαινα αύριο, η ζωή σου δεν θα άλλαζε στο ελάχιστο...