Monday 19 January 2009

Απουσίες...

Πόσα θέλω να σου πω...

Πόσα θα μου λείψουν...

Ποτέ πια δεν θα με υποδεχτείς χαμογελώντας στο σπίτι, ποτέ ξανά δεν θα μου φτιάξεις τις πίτες σου, ποτέ δεν θα μου ξαναστείλεις τα δωράκια σου...
Ποτέ δεν θα σε ξαναδώ, ούτε θα σου ξαναμιλήσω....
Δεν θα γνωρίσεις τα παιδιά μου, ούτε θα τους πείς ποτέ αυτές τις όμορφες ιστορίες σου...


Λυπάμαι που λείπω τόσα χρόνια και δεν ήμουν κοντά σου περισσότερο. Λυπάμαι που την ώρα που εσύ χαροπαλεύες εγώ πάλι δεν μπορούσα να είμαι δίπλα σου, ουτε καν για να σου κρατάω το χέρι. Λυπάμαι που ποτέ δεν θα σου ξαναπώ οτι σε αγαπάω. Λυπάμαι...



Λυπάμαι που έφυγες... Που σε έχασα απο τη ζωή μου...



Ευχομαί να πάς σε ένα καλύτερο μέρος... Κάπου που οι γιατροί θα κάνουν λιγότερα λάθη και θα παίρνουν περισσότερες ευθύνες. Κάπου χωρίς αρρώστιες και χωρίς πόνο... Κάπου που να έχει πολλή αγάπη, γιατί κι εσύ σε όλη σου τη ζωή μόνο αγάπη έδινες σε όλους.

Καλό σου ταξίδι...

Θα μου λείψεις.


1 comment:

Anonymous said...

πονανε τα λογια σου αποψε....

κρατα τις γλυκιες αναμνησεις...