Monday 16 March 2009

Ο Έτσι και η Μαρία (Συνέχεια 18)


Κι όμως.. εσύ είσαι που έρχεσαι
τις νύχτες στα όνειρά μου.
Κάθε πρωί μαζεύω απ' τα σεντόνια
σκόρπιες τις στιγμές μας...
Μαρία Νικολάου


Περάσανε μήνες που κρύβονται... Μήνες που συναντιούνται κρυφά και κάνουνε έρωτα βιαστικά προσπαθώντας να ρουφήξουν ο ένας τον άλλο όσο πιο πολύ μπορούν.
Ομως μερικά πράγματα όσο κι αν θές να μείνουν κρυφά, δεν γίνεται... Σε προδίδουν τα μάτια σου, οι κινήσεις, ο τρόπος σου που αλλάζει.
Αρχίζουν τα προβλήματα και οι ανασφάλειες του συντρόφου σου και εσύ προσπαθώντας να προσποιηθείς οτι δεν συμβαίνει τίποτα, φαίνεσαι ακόμα πιο αδιάφορος κα μεγενθύνεις το πρόβλημα.
Ο Δημήτρης προσπάθησε ατέλειωτες φορές να συζητήσει το θέμα μαζί της, να του πεί τί άλλαξε και τη νοιώθει τόσο απόμακρη, αλλα η Μαρία δεν μπορούσε...
Κάθε φορά προσπαθούσε να αλλάξει τη συζήτηση, του έλεγε πως δεν πρέπει να ανησυχεί και οτι όλα είναι οπως πρίν. Μερικές φορές τολμούσε ακόμα και να τον κατηγορήσει για υπέρμετρη ζήλια που καταρρακώνει τη σχέση τους.
Τύψεις! Τύψεις και ενοχές την πλημμύριζαν που του έλεγε τόσα ψέμματα. Μα είναι καλύτερα να νοιώθει εκείνη άσχημα, παρά να πληγώσει εκείνον λέγοντάς του την αλήθεια. Δεν θα το άντεχε!
Μέρα με τη μέρα έθαβε όλο και περισσότερο τα συναισθήματά της βαθιά μέσα της να μην χαλάσουν, να μην καταστραφούν σ’αυτή την άνιση μάχη με το θέλω και το πρέπει, μα τα βράδια στο κρεββάτι, ένοιωθε τα μικρά κοφτερά τους κομματάκια να την ματώνουν...
Τον πλήγωνε, το έβλεπε πως ο Δημήτρης δεν ήταν πια ευτυχισμένος μαζί της. Αχ, μακάρι να είχε εκείνος το κουράγιο να της πεί να χωρίσουν. Μακάρι να μπορούσε εκείνος να πάρει στους ώμους του την ευθύνη και τον πόνο του χωρισμού. Μακάρι... Γιατί εκείνη δεν είναι αρκετά δυνατή. Δεν μπορεί να τον πληγώσει μετά απο όλα αυτα που έχει κάνει για εκείνη...
Μακάρι να της είχε πεί κάποιος τότε πως οι μέρες που περνούν φέρνουν πιο κοντά μόνο το αναπόφευκτο. Μακάρι να της είχε πει κάποιος πως οι άνθρωποι δεν χρειάζονται μόνο κάποιον να αγαπάνε για να είναι ευτυχισμένοι, αλλά και κάποιον να τους αγαπάει εξίσου. Μακάρι να της είχαν πεί πως ήρωας δεν είναι αυτός που δεν φοβάται. Αλλά αυτός που καταφέρνει να υπερνικήσει τους φόβους του και να κάνει το σωστό.
Εκείνη φοβόταν μην τον πληγώσει με έναν χωρισμό και άθελά της τον πλήγωνε καθημερινά με τη στάση της. Φοβόταν οτι το να τη χάσει θα ήταν πολύ βαρύ για να το αντέξει εκείνος, μα δεν σκέφτηκε πως ο Δημήτρης ήδη νοιώθει πως την έχει χάσει και καθημερινά παλεύει να ισοροπήσει σε ένα σκοινί χωρίς άκρες.
Πάντα το έλεγε η Μαρία πως οι χωρισμοί δεν είναι δίκαιοι. Για να ξεκινήσεις μια σχέση πρέπει και τα δύο άτομα να συναινέσουν σε αυτό, ενώ για να χωρίσεις αρκεί ο ένας απο τους δύο να το επιθυμεί. Και δεν υπάρχουν γιατί και πώς και λόγοι σωστοί και λόγοι λάθος. Κανένας χωρισμός δεν είναι αναίμακτος. Δεν γίνεται να είναι... Όση νάρκωση και να πάρει ο ασθενής, όταν ξυπνήσει θα πονάει... Θα πονάει πολύ.
(συνεχίζεται ...)

2 comments:

Μαρια Νικολαου said...

Ναρκωνόμουν χρόνια στην αγκαλιά σου
Ανέπνεα μονάχα τις ανάσες σου
που ταν ανακατεμένες με το ένα και μοναδικό σου άρωμα.
Με κοίμιζες.. Δεν ξερω πως.. Ίσως να με κοίμιζε η ίδια ίσως η ζωή..
Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια , κι είδα πως η ψυχή μου ήταν πεσμένη στη γη και ματωμένη.
Πως μ' άφησες δεν ξέρω.
Ξέρω μονάχα πως χρόνια ολόκληρα αν και ναρκωμένη, και τώρα που είμαι ξύπνια, το ίδιο πονάω..

Γιάννης Παππάς said...

τι να πείς για τον πόνο του χωρισμού
τι να παρηγορήσεις
ο έρωτας είναι γλυκός στο στόμα
μετά κατεβαίνοντας αρχίζει να βγάζει πίκρα
μα αν καταφέρεις να τον χωνέψεις
δίνει ζωή
γιατί όλοι τα παρατάνε με την πρώτη πίκρα?