Tuesday 7 April 2009

Ζήσε!

Βγήκα.
Βγήκα έξω στο φώς κι ας με τύφλωσε ο ήλιος.

Χόρεψα γυμνή στη βροχή.
Χόρεψα γυμνή στη βροχή κι ας το πλήρωσα με χειμώνες ατέλειωτης δυστυχίας.

Έκανα ευχές στ’αστέρια.
Έκανα ευχές στ’αστέρια που είχαν πέσει χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια πρίν.

Ζήτησα.
Ζήτησα και πήρα. Ή δεν πήρα.

Μίλησα.
Μίλησα με τους ανθρώπους, με τα ζώα, με τη μοναξιά.
Μίλησα με μένα.

Άκουσα.
Άκουσα τους ήχους της νύχτας μέσα απο τα δάκρυα ενός λύκου.

Πήρα.
Πήρα όσα μου έδωσε η ζωή απλόχερα αλλά κι εκείνα που χρειάστηκε κόπος να της τα πάρω.

Έδωσα.
Όσα είχα μέσα μου φανερά και κρυμμένα.

Έζησα!

Τυφλή απο το φώς, άρρωστη για χρόνια, με το χέρι απλωμένο, το στόμα έτοιμο γελάσει, την καρδιά έτοιμη να δώσει... Έμαθα, κέρδισα και έχασα.
Έζησα!
Έπεσα και ξανασηκώθηκα, πόνεσα. Έκλαψα. Μα δεν παραιτήθηκα ποτέ.

Κι είναι απόψε μοναχά που σε βλέπω κατάχαμα να κλαίς που σκέφτομαι πως όση δύναμη κι αν έχω δεν μπορώ να σε σηκώσω. Όσο κι αν φυσήξω τα δάκρυά σου δεν θα στεγνώσουν. Αυτή η μάχη είναι η δική σου. Πρέπει να θές να ακούσεις, να θές να πάρεις, να θές να ζήσεις.

Μην παραιτείσαι!! Ζήσε!

1 comment:

tovenito said...

κι έγινες σοφότερη..