Ο Έτσι και η Μαρία (Συνέχεια 38)

Μερικά χρόνια αργότερα – Απο το ημερολόγιο της Μαρίας

Αυτό το πάρτυ ήταν βαρετό αλλά μερικές φορές το χρόνο πρέπει κι εγώ να βγαίνω απο το καβούκι μου. Να φοράω τα καθωσπρέπει ρούχα μου, να βγάζω αυτό το ξεφτισμένο τζιν και το φούτερ και να συμπεριφέρομαι όπως όλοι οι άλλοι. Όσα χρόνια κι αν ζήσω σε αυτή τη χώρα δεν θα καταφέρω ποτέ να αφομοιωθώ απόλυτα. Αλλά τουλάχιστον έχω καταφέρει να πίνω και να μην μεθάω.
Απόψε πρέπει να ήπια παραπάνω γιατί γυρίζοντας μου φάνηκε πως είχα παραισθήσεις. Μια γνωστή φιγούρα περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες στο απέναντυ πεζοδρόμιο και με προσπέρασε μόλις δυο τετράγωνα μακριά απο το σπίτι. Φορούσε ένα σκούρο μπουφάν και ένα ανοιχτόχρωμο παντελόνι, σκουφάκι για το κρύο... Δεν πρόλαβα να δώ το πρόσωπό του, τα γένια του το κάλυπταν σχεδόν όλο. Μα θα ορκιζόμουν πως ήταν αυτός.!
Πόσος καιρός είχε περάσει... Κι όμως τον είχα τόσο ζωντανά στο μυαλό μου! Και τώρα ένας άγνωστος που του μοιάζει κάνει όλα μας τα βράδυα να χορεύουν μπρος τα μάτια μου λες και είχε περάσει μια στιγμή. Μια στιγμή... Μια αιωνιότητα...!
Τα συναισθήματα επιστρέφουν ζητώντας δικαίωση, μα ξέρω πια να τα θάβω καλά. Εξάλλου ο μόνος τρόπος να επιβιώσω ήταν αυτός. Να κρύψω σε απρόσιτα βαθη τις χειροβομβίδες τις γεμάτες έρωτα και πόθο για κείνον.
Κοιτάζω τα χέρια μου καθώς γράφω και ανεπαίσθητα χαμογελάω. Κάθε ρυτίδα τους είναι ακριβοπληρωμένη, κάθε μέρα επιβίωσης χαραγμένη επάνω μου. Για να μην ξεχάσω ποτέ πόσο βαρύ είναι το τίμημα της μοναξιάς. Πόσο πικρό είναι το χάπι της επιλογής του να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο απο τον απόλυτο έρωτα.
Πόσο ατέλειωτα είναι τα βράδυα... Τα βράδια που κοιμάσαι με αμφιβολίες, τα πρωινά που ξυπνάς με αμφιβολίες... Αμφιβολίες που δεν θα φύγουν ποτέ. «έκανα το σωστό;»
Σε θυμήθηκα απόψε αθελά μου... Μα τώρα είναι πια αργά. Θα κλείσω το κουτάκι σου και θα σε βάλω εκεί, με τα άλλα της πανδώρας... Τουλάχιστον για απόψε.




Να είσαι καλά αγάπη μου όπου κι αν είσαι...




(Συνεχίζεται...)