Περιμενω. Σε φουαγιε θεατρου.Ωσπου ν' αρχισει η παρασταση
βλεπω τι παιζεται πλαγιως εντος ενυδρειου που διασκεδαζει την αναμονη
Τετραγωνο περιπου σαν κουτι παπουτσιων στο νουμερο της υπερβολης.
Σε γωνια σφηνωμενο για να γευονται διπλη ασφυξια οι τοιχοι.
Μικρα ψαρακια οσο το χρυσαφί του ηλιου επανω σε χρυσομυγας ξεριζωμενο βομβο
τρεχουν πανικοβλητα.
Σκυλοψαρο τζαμιτα κυνηγα.
Νανος βυθος. Τον γαργαλαει ευκολα με τα κοντα της δαχτυλακια η επιφανεια.
Συνθλιβεται η πλευση συχνα στις συμπληγαδες πετρες - χαλικι ευρημα στεριανο.
Καθε τοσο αγωγος κρυμμενος στελνει βιαιο αερα, φουρτουνιαζει καπως η ανια
φυκια ξεμαλλιαζονται με πλαστικονολοφυρμο.
Για λιγο καταποντιζεται η ορατοτης.
Ωσπου μισοπνιγμενη την τραβανε κατα πανω κατι φυσαλιδες οξυγονου μικρες σαν
καρφιτσας κεφαλακι που βγαινουν απο των ματιων μου τη λιγοστη φιαλη
Τι λυπασαι, χρυσοψαρα ειναι ουτε που γνωρισαν θαλασσα ποτε τους
Και μεις ποσο ταχα γνωρισαμε? Κι ομως το νοσταλγουμε αυτο το διολου
2 comments:
Σαν τα χρυσόψαρα είμαστε όοοολοι!!
Εγκλωβισμένοι σε ένα ενυδρείο, μεγάλο, που τα όρια του δεν τα βλέπουμε,υπάρχουν όμως!
Και 'μεις, όπως τα χρυσόψαρα, δεν θα δούμε ποτέ τον φυσικό μας προορισμό.
Ας είναι. Ας αρκεστούμε σε αυτά που έχουμε γύρω μας και λίγο μακρύτερα.
Καλή σου μέρα!!
H fulakh tou kathenos ekteinetai ws ekei pou ths epitrepei o idios.
Kalhmera :)
Post a Comment