Sunday 11 October 2009

Ο Έτσι και η Μαρία (συνέχεια 39)

Μερικά χρόνια αργότερα – Απο το ημερολόγιο του Έτσι


Γυρίζω στις γειτονιές του Λονδίνου, εκεί που γυρίζαμε μαζί μα δεν κατάφερα ακόμα να σε βρώ. Αν και σήμερα είδα μια κυρία που σου έμοιαζε καταπληκτικά.
Σγουρά μακριά μαλλιά, τζίν και σπορτέξ, να περπατάει προς τον Τάμεση. Θα ξαναπάω αύριο εκεί μήπως και την πετύχω.
Πώς άφησα τόσα χρόνια να πάνε χαμένα; Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να αφομοιωθεί τόσο πολύ απο τη ρουτίνα και να ξεχάσει το όνειρο; Πώς σε άφησα να φύγεις; Γιατί δεν σε κυνήγησα;
Αχ, το ξέρω... Όσο κι αν πονάει, το ξέρω!
Με βόλευε Μαρία μου, με βόλευε γλυκεία μου το οτι έφυγες. Με βόλευε που εσύ πήρες αυτή τη δύσκολη απόφαση για μένα. Κι όσο κι αν με πόνεσε, πίστευα πως θα συνηθίσω την απούσια σου... Πώς θα με βοηθήσει η παρουσία της Κατερίνας να ξεχάσω...
Όμως έκανα λάθος. Η Κατερίνα δεν μπορύσε να γεμίσει το κενό που άφησες. Αυτός το χώρος είχε πάντα κλειδαμπαρωμένες πόρτες και το κλειδί το έχεις μόνο εσύ. Η μισή μου καρδια, η ατελής ψυχή μου και η τεράστια τρύπα που άφησες δεν άργησαν να σπρώξουν την Κατερίνα προς την έξοδο κινδύνου.
Και ίσως έτσι είναι καλύτερα και για μένα και για εκείνη.
Η σχέση μας δεν κράτησε πολύ και ένα χρόνο αφού χωρίσαμε γνώρισε τον Κώστα με τον οποίο είναι ακόμα μαζί, και είναι πραγματικά καλά. Ήρεμοι και καλά.
Μιλάμε που και που... τυπικά. Δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε ουσιαστικό.
Δεν της κρατάω κακία. Σε κανέναν πια... Ποιόν να κατηγορήσω για τα δικά μου λάθη; Επέλεξα δρόμους που βγάζαν πουθενά και πλήρωσα το τίμημα.
Εκείνη κατάλαβε νωρίς το λάθος της και έφυγε... Κι εγώ τόσα χρόνια προσπαθώ να σε βρώ. Κρύβεσαι καλά... Το είπες πως θα εξαφανιστείς και το έκανες!
Μα, Μαράκι μου... Μα, καρδούλα μου... Δεν σκέφτηκες ποτέ πως εγώ δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου;
Το μόνο που με κρατάει ακόμα όρθιο είναι που ξέρω πως είσαι καλά. Πως είσαι ζωντανή κάπου σε αυτόν τον κόσμο. Στον ίδιο κόσμο που ζώ κι εγώ και πως μια μέρα θα σε ξαναβρώ.
Αν μπορούσες να διαβάσεις αυτό το γράμμα, θα γελούσες... Θα με κατηγορούσες πως κατάντησα γλυκανάλατος και υπερβολικός!
Μα όσο κι αν δεν το πιστεύεις... Όσο κι αν ποτέ σου δεν το πίστεψες, εγώ ζώ μόνο για σένα. Η μισή μου καρδιά χτυπάει ακόμα μέσα στο δικό σου στήθος.
Καληνύχτα αγάπη μου...


Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι...

Σ’αγαπάω!

No comments: