Σκεφτόμουν πολύ καιρό πώς να στο πώ και αποφάσισα οτι ένα γράμμα είναι η πιο εύκολη λύση. Έτσι θα έχεις καιρό να σκεφτείς και να αποφασίσεις τί θέλεις να κάνεις.
Τη μητέρα μου, τη θυμάσαι ελπίζω... Γιατί εκείνη σε θυμάται κάθε μέρα! Σου γράφει τακτικά (υποτίθεται πως δεν το ξέρω αυτό) και κάθε 6 του Απρίλη, φτιάχνει μια τούρτα. Είναι η μέρα που για πρώτη φορά συνειδητοποίησε οτι σε αγαπάει και θα τη φτιάχνει λεει μέχρι να παψει να νοιωθει το ίδιο.
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω... Όλοι μου λέγανε να μην το κάνω. Μα εγώ θέλω να σε γνωρίσω. Έχω τόσες ερωτήσεις να σου κάνω, τόσα πράγματα να σου πώ... Μερικές φορές σε βλέπω στον ύπνο μου...
Έχω μια φωτογραφία σου. Εσύ και η μαμά σε κάτι διακοπές στη Ρόδο. Εκείνη δεν έχει αλλάξει καθόλου απο τότε. Εσύ άλλαξες άραγε;
Τα παιδιά στο σχολείο μιλάνε διαρκώς για τους γονείς τους. Κι εγώ δεν έχω τί να τους πώ για σενα.
Το ξέρω οτι όλα αυτά ειναι λίγο... περίεργα και απότομα...
Δεν χρειάζεται να έρθεις να με δείς αν δεν το θες, ομως σε παρακαλώ, πες μου... Γιατι με άφησες;
Νεφέλη.
ΤΕΛΟΣ
1 comment:
Μόνο ένα παιδί μπορεί να γράψει το τέλος μιας τέτοιας ιστορίας...
Μια Νεφέλη μπορεί, ναί...
Όταν μεγαλώνεις χάνεις την ικανότητα να ρωτήσεις έτσι ψυχρά τον οποιονδήποτε Έτσι, γιατί σε άφησε... Γιατί την άφησε... Σε μπερδεύει πάντα ένα συναίσθημα (κι όχι πάντα υγιές συναίσθημα)...
Υ.Γ. Αχ Μαρία...
Post a Comment