Η φυλακή μου

Αόρατες κλωστίτσες κάτω απο τα χέρια και τα πόδια μας. Γύρω γύρω κάγκελα και σιδεριές.

Νόμιζες πως ήσουν ελέυθερος;

Αυταπάτη!

Γεννήθηκες μέσα σε ένα κλουβί. Ποτέ δεν αναρρωτήθηκες τί υπάρχει έξω ... Ποτέ δεν σκέφτηκες να κοιτάξεις πέρα απο τις γρίλιες.
Είναι άραγε επειδή δεν σου έδειξε κανείς το δρόμο; Ή μήπως σε κράτησε πίσω ο φόβος;

Ζώ σε μια χώρα χωρίς ήλιο με ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ στη ζωή τους δοκιμάσει την υγρασία μιας αυγής δίπλα στη θάλασσα, τη ζέστη του Μάρτη, τη δύναμη του Βαρδάρη, το σπιτικό κράσί... Ζώ δίπλα σε ανθρώπους που νομίζουν πως τα ψάρια μέσα στη θάλασσα έχουν σχήμα φιλέτου και πως ο μόνος σκοπός των αγελάδων είναι να γίνουν μπριζόλες.

Κι αναρρωτιέμαι... Πόσα είναι που δεν ξέρω; Πόσα είναι εκεί έξω που δεν εχω δεί ποτέ;

Η φυλακή μας , μας διαλέγει την μέρα που γεννιόμαστε... Κι όταν μεγαλώνουμε, την διαλέγουμε πια εμείς.

Πόσοι συμβιβασμοί και θυσίες... Πόσα όνειρα που πήγανε χαμένα, προκειμένου να μην χάσουμε αυτή την πολυπόθητη θέση στη φυλακή μας! Φόβος!!
Μα αν φύγουμε, αν ξεμυτίσουμε για λίγο, αυτό που θα αντικρύσουμε θα μας αλλάξει για πάντα. Και μετά τα όρια της φυλακής θα στενέψουν. Πώς να γυρίσεις στον παράδεισο τώρα που γεύτηκες το μήλο;

Γνώση... Μήπως είμαστε πιο ευτυχισμένοι χωρίς αυτήν;

Μου λέιπει η φυλακή μου...

Αυτή εδώ είναι γεμάτη κενά.

Μα όπου και να πας μια φυλακή σε περιμένει. Διαλέγω κι εγώ τους συμβιβασμούς μου να είναι εκεί. Δίπλα στην θάλασσα. Διαλέγω την φυλακή μου να είναι γνώριμη και προσιτή. Διαλέγω το περιορισμένο, γιατί φοβάμαι το άπειρο. Φοβάμαι;

Ίσως...

Εσύ; Δεν φοβάσαι;