Ο Έτσι και η Μαρία (Συνέχεια 32)

Όνειρα

Σὰν ἄσπρο σύννεφο ἡ σκιά σου σκεπάζει τὸν ὕπνο

ποὺ σ' ἕνα δυσεύρετο παράδεισο κοιμᾶμαι•

ἀκούω πὼς τραγουδᾶς κάτω ἀπ' τὸν ἥλιο,

μὰ μὲς στὴ φωνή σου λιγώνω

καὶ δὲ βλέπω τὸν οὐρανὸ.

Γιώργος Σαραντάρης

Ξαπλώναμε αγκαλιά στο κρεββάτι και ονειρεύομασταν φωναχτά. Εγώ πάντα μιλούσα για το πέτρινο σπίτι κοντά στη θάλασσα. Θα είχε τουλάχιστον πέντε δωμάτια, φωτεινά και με γαλάζια θέα. Οπωροφόρα δέντρα και λουλούδια γύρω γύρω και μια μεγάλη κουζίνα για να μπορώ να πειραματίζομαι με καινούριες μαγειρικές συνταγές. Πάνω στο σπίτι θα σκαρφάλωναν κληματαριές που τα καλοκαίρια θα βάραιναν απο σταφύλια. Θα φυτεύαμε λουλούδια, πολύχρωμα λουλούδια παντού και θα βάζαμε και μια αιώρα (μια μεγάλη, να χωράμε και οι δύο). Τα απογεύματα θα ξαπλώναμε εκεί παρέα και θα λικνιζόμασταν τρώγοντας καρπούζι και κεράσια.
Εκείνος επέμενε να έχουμε ένα υπόγειο και να βάλουμε τζάμια να βλέπουμε το βυθό. Δεν διαφώνησα... απόψε δεν θα του χαλάσω κανένα χατίρι.
Όνειρα είναι... Ας είναι αυτά τουλάχιστον όπως ακριβώς τα θέλουμε... Ιδανικά...
Θα είχαμε και ζωάκια. Δεν μπορούσαμε να συμφωνησουμε πόσα και τί ακριβώς, αλλά έπρεπε να έχουμε οπωσδήποτε μια φουντωτή γάτα, κάτι σε κατσίκα ή πρόβατο, κουνελάκια...
Ονειρευόμασταν μια ζωή απλή. Η σκέψη του συμπλήρωνε τη δική μου και γνέθαμε παρέα τον ιστό μιας πολύ όμορφης ιστορίας. Μια απλή, ήσυχη, ήρεμη, αληθινή ζωή.

- Και λεφτά πώς θα βγάζουμε; Μου έλεγε....
- Και τί τα χρειαζόμαστε; Του έλεγα εγώ χομογελώντας...

Θα έχουμε λαχανικά και φρούτα και θα ψαρεύουμε και θα σου φτιάχνω γιαούρτι και τυρί απο την κατσίκα μας και θα ψαρεύεις εσύ και θα πάρουμε και καμιά κότα να μας κάνει αυγά και τί άλλο θέλουμε;
Γελούσε εκείνος... Με έπαιρνε αγκαλιά και με φιλούσε...
Και μετά συνεχίζαμε να πλέκουμε το όνειρο...

Δεν θέλουμε τίποτα άλλο Μαρία μου, μόνο εγώ κι εσύ! Θα σε αγαπάω, θα με αγαπάς και θα έχουμε ο ένας τον άλλο. Για πάντα.
Και σιγά σιγά, μέσα στο πέτρινο σπιτάκι μας δίπλα στη θάλασσα αποκοιμιόμουν στην αγκαλιά του τυλιγμένη σε ολόγλυκα όνειρα.
Ήταν σα να είμαστε μαζί απο πάντα! Σα να τον ήξερα όλη μου τη ζωή κι ακόμα παραπάνω. Σα να τον αγαπούσα πάντα! Σα να μην είχα αγαπήσει ποτέ κανένα πριν απο εκείνον! Ήταν ο πρώτος μου. Όσοι κι αν πέρασαν, εκείνος ήταν πάντα ο πρώτος μου. Και παντοτινός.
Κανένας φόβος, κανένας δισταγμός, κανένα αρνητικό συναίσθημα!
Ήταν όλος μου ο κόσμος και ήταν αρκετός. Για μία στιγμή...

Αλλά...

Η αγάπη δεν κάνει τον κόσμο να γυρίζει και τα όνειρα για πέτρινα σπιτάκια και αιώρες δίπλα στη θάλασσα ξεθυμένουν το πρωί. Καίγονται στο φώς του ήλιου.
Χαμένη μέσα στην ευτυχία μου, τυφλωμένη απο την αγάπη, έκλεισα τα μάτια και δεν το είδα... Δεν το είδα να έρχεται...



(Συνεχίζεται...)