Απομονώθηκα και δύναμη ξάχνω να βρω
στο τέλος της μαρτυρικής αυτής σελίδας να βγω
Γιατί κι αν εγώ ζωγράφισα της νουβέλας μας την αρχή
γνωρίζοντας μα και ερήμην μου την ώθησα να ξεβαφεί

Με του ανέμου τα φυσήματα σηκώθηκα και χορέψα
μα το μαντήλι μου έπεσε κι όμως εγώ δεν σκόνταψα
Κι ήταν θαρρείς χυμοί εκείνα που με πότιζαν
κι αν η αθλιότητα και η υποκρισία φώναζαν;

Γυρίζω πίσω για να δω συντρίμια και πόνο
μα όχι στα μάτια σου, στα δικά μου μόνο
Τώρα που εγώ απέτυχα και φτώχεψα μπροστά σου
κι αν μ' έδιωξες και έφυγες, θα'μαι ξανά κοντά σου

Να'ρχεσαι μες στις σκέψεις μου να σε φιλοξενήσω
τα σύννεφα στο πρόσωπο μ' ένα φιλί να σβήσω
Κι αν πάλι αυτά σου μοιάζουνε με γκρίζα κωμωδία
ελπίδα κρύβω μέσα μου να γίνει μελωδία....


Γ.