Wednesday 29 July 2009


Απομονώθηκα και δύναμη ξάχνω να βρω
στο τέλος της μαρτυρικής αυτής σελίδας να βγω
Γιατί κι αν εγώ ζωγράφισα της νουβέλας μας την αρχή
γνωρίζοντας μα και ερήμην μου την ώθησα να ξεβαφεί

Με του ανέμου τα φυσήματα σηκώθηκα και χορέψα
μα το μαντήλι μου έπεσε κι όμως εγώ δεν σκόνταψα
Κι ήταν θαρρείς χυμοί εκείνα που με πότιζαν
κι αν η αθλιότητα και η υποκρισία φώναζαν;

Γυρίζω πίσω για να δω συντρίμια και πόνο
μα όχι στα μάτια σου, στα δικά μου μόνο
Τώρα που εγώ απέτυχα και φτώχεψα μπροστά σου
κι αν μ' έδιωξες και έφυγες, θα'μαι ξανά κοντά σου

Να'ρχεσαι μες στις σκέψεις μου να σε φιλοξενήσω
τα σύννεφα στο πρόσωπο μ' ένα φιλί να σβήσω
Κι αν πάλι αυτά σου μοιάζουνε με γκρίζα κωμωδία
ελπίδα κρύβω μέσα μου να γίνει μελωδία....


Γ.

4 comments:

Μαρια Νικολαου said...

Το τελευταιο κυρίως τετραστιχο πολυ πολυ καλό

fairy said...

πολύ καλό!
Κάθε τετράστιχο σου δίνει και από κάτι, μια νέα περιγραφή...

55fm said...

Όμορφα γράφεις...
Καλημέρα!

zouzouni said...

Ευχαριστώ πολύ... :)