βιβλιόφατσα

Σκεφτόμουν τις προάλλες τους φίλους που προσπέρασα και τους γνωστούς που ποτέ δεν γνώρισα και... Πόσα άτομα έχω στο facebook, τα οποία δεν γνωρίζω πια καθόλου, ή που απλά δεν κατέβαλλα προσπάθεια να τα μάθω ποτέ. Βάζουν τραγούδια που αγαπάω, φωτογραφίες που μοιάζουν με τις δικές μου, μα οι ζωές μας απομακρύνονται με κάθε κλικ του ποντικιού.
Μερικοί φύγανε και δεν κρατήσανε επικοινωνία. Μερικοί... δεν πλησίασαν ποτέ αρκετά. Πώς να πλησιάσεις κάποιον στην εποχή μας; Όλοι παρεξηγούν τις κινήσεις που κάνεις, όλοι θέλουν κάτι να πάρουν απο σενα. Κι όταν εσύ τους λες : «Θές να γνωριστούμε καλύτερα;» το μυαλό τους το μεταφράζει αυτόματα σε: «Σεξ;», «λεφτά;», «γνωριμίες;»... Πές μου εσύ που μπορεί να ξέρεις καλύτερα. Αν έρθω και σου πω... «ξέρεις, σε βλέπω να περνάς απο τη γειτονιά συχνά, θα ήθελες να γνωριστούμε καλύτερα;» τί θα σκεφτείς;;;;;
Δεν υπάρχει αθωότητα. Δεν υπάρχουν αγνές σχέσεις πια...
Ίσως μόνο οι φίλοι που γνωρίσαμε σε μια αγνή περίοδο της ζωής μας. Φίλοι απο το σχολείο, απο τη γειτονιά, παιδικοί φίλοι. Ίσως μόνο αυτές οι φιλίες να είναι αληθινές πια.
Πώς ξεκινάς μια καινούρια φιλία όταν είσαι 30; Δεν είναι πια απλά τα πράγματα, δεν παίζετε μαζί, δεν πάτε στο ίδιο σχολείο, δεν πάτε μαζί φαντάροι... Πώς; Πώς αποφασίζεις να πάρεις το ρίσκο να γνωρίσεις κάποιον, πώς ρίχνεις τα τείχη ώστε να μπορέσουν να σε πλησιάσουν; Πώς ρισκάρεις ακόμα μία αποτυχία; Πώς ρισκάρεις;
Εγώ συνήθως είμαι ρεαλίστρια. Όχι πεσσιμίστρια. Συνήθως σκέφτομαι θετικά μα τώρα... Κάτι οι 300 + «φίλοι», που δεν γνωρίζω, στο διαδίκτυο, κάτι που θέλω να πάω κινηματογράφο και δεν έχω κανένα τηλεφωνο να πάρω... Κάτι που χειμωνιάζει και ο καιρός γίνεται όλο και πιο καταθλιπτικός... Λίγο το ένα, λίγο το άλλο... πολύ θέλει;
Τουλάχιστον έχω εσάς...

Καληνύχτα